Peyğemberin emisi nevesi, Imam Elinin qardaşı oğlu Abdullah ibn Cefer sexaveti ile tanınan bir adam idi. Onu hetta sexavetde Hatemi-Taiye beraber tuturdular. Bir gün Abdullahın yolu bir bağın yanından düşür.

Baxıb görür ki, bağda qara derili bir qul işleyir. Nahar vaxtı çatanda qulun yemeyini getirib ona verirler. O da süfresini açıb yere serir. Yemeye başlamaq isteyende bir ac köpek ona yaxınlaşıb yazıq-yazıq ulamağa başlayır. Qul yemek tikelerinden birini köpeye verir. Köpek çöreyi yeyenden sonra yene isteyir. Qul ikinci tikeni de ona yedizdirir. Köpek doymadığı üçün yene yemek isteyir. Qul üçüncü tikeni de onun qabağına atır. Belelikle, süfredeki bütün yemeyi köpeye verir, özü ise süfreni yığışdırıb bir kenara qoyur ve işine davam edir.

Abdullah özünü saxlaya bilmeyib qula yaxınlaşır ve soruşur: «Niye öz yemeyinin hamısını köpeye verdin?». Qul cavab verir: «Ne bu heyetin sahibi, ne de etrafdakılar it saxlamırlar. Bildim ki, bu köpek uzaqdan gelib, mene penah getirib. Onu ac qoyub özüm yemeye utandım». Abdullah soruşur: «Özün üçün yemek saxlamadın?». Qul cavab verir: «Yox, bu, menim bir günlük yemeyim idi». Abdullah heyret içinde qalır: «Bes sabaha kimi ne yeyeceksen?». Qul: «Heç ne. Ac qalıb sabaha kimi sebr edeceyem».

Abdullah qulun fedakarlığına valeh olur, öz-özüne deyir ki, bu qul menden de sexavetlidir. Sonra Abdullah bağ sahibini tapıb bağı da, nökeri de ondan pulla alır. Qulu azad edir, bağı da ona bağışlayır.

(Feyz Kaşani. El-Meheccetül-beyza, VI, 80).