gündelik heyatımızda tez-tez rast gelirik. Düzdür, bunlar da ölümü xatırlayırlar, amma ölümden sonrakı heyata hazırlıq üçün yox, ölümü ortadan qaldırıb dünyadakı sefahet ve sefaletlerine davam ede bilmek üçün.

Çox qeribedir ki, çoxumuz ölümün yaxınlaşdığını anladığımız zaman, Allahın hüzuruna temiz çıxmaq üçün dua ve niyaza, tövbe ve istiğfara başlayırıq. Onu başa düşmek lazımdır ki, biz real olaraq her gün, her saat, her deqiqe ve her an ölüme yaxınlaşmaqda ve ölmekdeyik. Çünki axirete hazırlıq üçün verilmiş olan ömürlerimiz keçmekdedir. Qısacası, ölüm döşeyine qeder texire salmadan her an ölümü xatirimizde tutmalı ve ölüme hazır olmalıyıq.

Ölüme hazır olmaq ise qısaca, gözel yaşamaq demekdir. Daima her xüsusda gözel hereket etmek üçün, ölümü xatırlamaq ve ölüm erefesinde yaşadığını bilmek kifayetdir.

Ümumiyyetle, insanlara öyreşdikleri yerden ayrılmaq çetin gelir. Bu etibarla dünya heyatına alışdıqları üçün ölümü de sevmez, dünyadan ayrılmaq istemezler. Amma mömüne yaraşan hereket, heqiqeten sevilmeye layiq olan şeyleri sevmekdir. Her kes yaşamağı sever, amma mömün, dünyadakı qısa heyatdan çox axiretdeki ebedi heyatı sevmeli ve ona, orada xoşbext yaşamağa hazırlaşmalıdır. Dahilerden biri bele demişdir: "Doğulduğun zaman her kes gülür, sen ise ağlayırdın. Dünyada ele yaşa ki, ölende, her kes ağladığı halda sen gülesen".

<< 1 2 [3]