Omurumuzun yarpaqları duşur gunbegun ustumuzden.
Neler qoymuruq ki kecmişde xatire olaraq qalsın deye.
Gunler kecir, biz boyuyuruk, yetkinleşirik, sebr edirik, yaşayırıq omrumuzu.
Uzana-uzana geder sanki heyat, insana dair ne varsa yaşayırıq, oradan buradan qırıntı var anlarımızda.
Pul biter, mehduddur axı. Xercleyirik zamanımızı. Nece olsa gelir bize. Xırda pul kimi xercleyirik heyatlarımızı. Poza poza xercleyirik ozumuzu evezi ise ozumuzden başqa ne ola biler.
Uzaq heyatlar yaxın olur bezen. Kimi zamanla yaxın heyatlara uzaq olur.
Heyat ne varsa icine goturur. Mede kimi, ne qoyuruqsa goturur ele.
Bezilerini hezm ede bilirik, bezilerini hezm ede bilmirik. Bezi şeyler bizi besleyir, bezi şeyler de zeherleyir. Doymaq bilmir mede kimi heyat torbası da. Ebedilik isteyir, nizam isteyir. İsteyir. Dibsiz bir quyu kimi.
Sistemler var, nizam getirmek uçun, xaosdan qurtarmaq ucun insanları.
İnsanlar qurarlar sistemleri insanlar ucun. Her movzuda, her sahede bir sistem tikmeyi bacarır insan.
Ve her sistemin carxları var, doner, fırlanar. Carx donerken uyuder icinde insanları, ruhları, bedenleri.
Qan damlayar, yaş damlayar. Onlar olmasa, carxlar donmez. Qan axmayan sistemler varmı hec?
Niye sistemler icine alıb yox eder ya da yox etmeye calışarlar. Kifayet qeder guclu olanlar, fırıldaq işlerine bulaşanlar ve s. ezilmeden davam ede bilerler.
Ne olursa olsun sistemlerin insanı yox etmeklerine icaze vermemek lazımdır.
İnsan o axtardığı gucu ozunde taparaq yoluna davam ede bilmelidir.
Ozunden emin olaraq. İmtina etmemelidir. Yolda bir defe yıxıldı deye uşaqlar qacmaqdan imtina ederlermi hec?
İmtina etmezler. Bir az yaşadıgımız uşaqlıq gizli qalan uşaqlıga icaze vermelidir, ona yetkinleşmiş halıyla qacmaga icaze vermelidir.
Heyat en gozel, en acılı-agrılı oynunu oynasa da bes etmemelidir.
Daşa hirslenmek yerine ayağının altına baxmalıdır. İreliye daha ireliye daha daha..
Ancaq o zaman uzagı gore biler. Geriye donub baxanda kim bilir, belke de o

[1] 2 >>