Dünyada baş veren her bir hadise Allahın hikmetine tabedir. Insan bunların mahiyyetini ve faydasını anlamağa bezen çetinlik çekir. Çünki beşer şüuru ilahi hikmeti derk ede bilmez. Biz yalnız Allahın bize verdiyi şüur çersivesinde düşünmeye ve anlamağa qadirik.

Amma dünyada baş verenler daha böyük bir felsefeye, daha derin bir mentiqe tabedir.
Deyirler ki, iki esr bundan evvel Afrikada bir hökmdar yaşayırmış. Hökmdarın yaxın bir dostu vardı. Yaxşı-pis her hansı hadise ile rastlaşanda bu sözü tekrar ederdi: “Bu işde de bir xeyir var”.
Hökmdar ov etmeyi xoşlayırdı. Bir gün dostu ve eyanları ile birlikde yene ova çıxmışdı. Bir aslanın izine düşdüler. Izle gedib aslanı tapanda hökmdar tüfengi dostuna verib tapşırdı ki, silaha gülle doldursun. Hökmdarın dostu tüfenge gülle qoyub verdi. Ya tüfeng nasaz imiş, ya da hökmdarın dostu teleskenlik edibmiş, hökmdar ateş açanda gülle tüfengin içinde partladı, lüleni dağıdıb kenara sıçradı. Neticede hökmdarın tetiyi sıxan baş barmağı parçalandı. Dostu bu hadiseni görende yene adeti üzre söyledi: “Bu işde de bir xeyir var”. Hökmdar qezeble bağırdı: “Axmaq! Görmürsen, barmağımı itirdim! Bu işde ne xeyir olacaq ki?!”. Qezebi aşıb-daşan hökmdar öz dostunu zindana atdı.
Üstünden bir il ötüb-keçdi. Hökmdar yene ova çıxmaqda davam edirdi. Amma dostu yanında deyil, zindanda idi. Günlerin birinde ovu izleyen hökmdar öz eyanları ile birlikde xeyli uzaqlara gedib-çıxdı. Sen deme, bu yerlerde adamyeyenler qebilesi yaşayırmış. Adamyeyenler hökmdarı ve yanındakıları tutub apardılar. Böyük bir tonqal qalayıb, esirleri tonqalın etrafındakı direklere bağladılar ve bir-bir tonqalın içine atıb bişirmeye başladılar. Növbe hökmdara çatanda gördüler ki, barmaqlarından biri yoxdur. Sen deme, adamyeyenlerin inancı bu imiş ki, fiziki qüsuru olan adamın etini yemek olmaz. Ona göre de hökmdarı azad edib buraxdılar. Onun ov yoldaşları ise sağlam olduqları üçün adamyeyenlerin yemine çevrildiler.
Hökmdar çetinlikle öz torpaqlarına qayıtdı. O, indi

[1] 2 >>