Bir-biri ile dostluq eden iki esger vardı. Bunların biri vaxtı-vaxtında namazlarını qılır, hetta en çetin şeraitlerde bele, ibadetinden qalmırdı. O biri esger ise, eksine, neinki namaz qılmır, hetta dostunu qınayırdı:

“Neçenci esrde yaşayırıq? Dindarlıq vaxtıdır? Niye özünü zehmete salıb günde beş defe namaz qılırsan?”.

Dindar esger sebrle dözür, cavab vermirdi. Nehayet, bir gün yene eyni söhbet düşende uzaqdakı zabiti dostuna gösterib soruşdu: “O zabiti görürsen? Niye her defe onun yanından keçende özünü toplayır, şax yeriyir, herbi salam verirsen? Sene her ne emr etse, niye yerine yetirirsen,“qaçaraq” komandası verse qaçır, “farağat” komandası verse farağat durursan? O da senin kimi bir adam deyilmi? Onun da iki eli, iki ayağı, iki gözü var. Niye sen ona tabe olursan?”.

Dostu heyretle cavab verdi: “Guya özün bilmirsen niye? Doğrudur, o da menim kimi adamdır, amma çiyninde ulduzu var!”.

Dindar esger gülümsedi: “Qardaş, çiyninde bir dene ulduzu var deye, özün kimi birisine tabe olursan, buyurduqlarını yerine yetirisen. Amma men yerdeki qum deneleri qeder kainatda ulduzları olan, bunların hamısını öz qüdret ve hikmeti ile idare eden Allahın buyurduğuna tabe olub namaz qılanda sene qeribe gelir?”.