Bir qoca bir ömür boyu yemir-içmir, böyük çetinliklere qatlaşaraq pul yığır ve ev alır. Evi aldığı ilk gün bele deyir:

-Evim menim! Sen menim illerdir çekdiyim eziyyetin behresisen. Ömür boyu senin üçün işlemiş, heyatımı tüketmişem. Ona göre senden bir xahişim var. Heç olmasa yıxılmazdan evvel mene xeberdarlıq et ki, ehtiyatımı göre bilim.

Evden ise heç ses çıxmır, qocada bunu razılaşmanın ifadesi kimi anlayır. Bu anlaşmanın üstünden bir il keçir. Bir gün pencere terefdeki divar çatlayır. Qoca ora mala ile sement vurur. Sonra qapı terefdeki divar çatlayır. Qoca orayada sement vurur. Bu minvalla iller keçir bir gün qoca işden eve gelende evin dağıldığını görür. Gördüyü menzere qarşısında çox üzülür, oturub ağlayır ve evin xarabalığına deyir:

-Ay evim, axı demişdim sene, yıxılmamışdan evvel mene xeber edersen ve yene ağlayır.
Ele bu zaman xarabalıqdan bele bir ses yükselir:

-Ne edim, ay qoca. Ne vaxt ağzımı açdım ki, sene xeberdarlıq edim, divarlarım çat verdi sen de bir mala sementle ağzımı qapadın çatlari bağladın. Neticede de bele oldu!..

PS: Heyatımızda eyni bu hekayeye benzeyir. Bir gün ağaran saçlarımız, bir gün xesteliklerimiz heyatımızın bir gün biteceyinden xeber verir. Saçlarımıza qocanın vurduğu mala-sement kimi reng vursaqda, derman atıb xesteliklerimizi sağaltmağa çalışsaqda her keçen gün ömürden gedir ve bütün bunlar bize xeberdarlıqdır ki bir gün öleceyik... Odur ki Axirete hazır olaq, yaxşı emeller edek, ölmeyeceyikmiş kimi yaşamayaq her an ölümü xatırlayaq ve her günümüzü menalı xeyirli yaşayaq! Amin!!...

~A_N_T_i_K__V_A_R~ [OFF] (18.11.2012 / 22:58)