Süleyman Allahını derin mehebbetle seven, gecenin qaranlığında qiyametin vahimeli deqiqelerinden vehşete gelib yatağından qalxaraq göz yaşları ile ibadet eden teqvalı şexslerden saylırdı. Genc olmasına baxmayaraq Allahına qul olma seadetini qelbinin vüqarı sayan Süleyman ibadet ve itaetde tükenmez şövq ve eşq sahibi idi. Heyatının menasını Allahın razılığını qazanmaqda gören Süleyman bunun üçün bütün qelbini yalnız bu eşqin ateşinde alışdırırdı. Dualarında ise en böyük arzusu, Allah yolunda şehid olmaq, onun şehadet zirvesinin ali deyerlerinde ebedi yox olmaq idi. Buna Süleymanın bir nöqsanı var idi ki, o da dünyaya geldiyi günden her iki qolunun fealiyyetsiz olaraq doğulması idi. Süleyman ana betninden dünyaya cismi çatışmamazlıq ile gelmişdi. Her iki qolunun qüvvetsiz olması onu dünyanı derk etdikce islam, din yolunda döyüşmek ümidlerini zeifletdi. Genclik eşqi ile çağlayan bu Süleyman içinde bütün bunlara şükrü müqabilinde Allahdan ona şehadet qismet etmesini her zaman diledi. O islam şehidleri, veten şehidleri, namus şehidleri sırasında mehşere gelme arzusunu her gece Allahının müqabilinde dilemekden yorulmadı. Istedi ve arzu etdi.

Bu arzusu onu Elinin (e) xilafeti dövründe baş veren ilk müharibe, Cemel müharibesinde daha geniş bir vüset aldı. O da hamı kimi Peyğemberin (s) onun dünyasını deyişdikden sonra evlerinden çıxmamasını israrla bildirdiyi heyat yoldaşı Ayişenin başçılığı altında Eliye (e) qarşı baş veren müharibede dövrün imamının qoşunu arasında müharibeye qatıldı. Cemel qoşunu Ayişenin mindiyi ve bezenmiş devenin adı, bu devenin simvolik xarakter daşıması kimi realize olunurdu. Onlar Elini (e) xelife Osmanın qatillerini gizlemekde suçlayaraq ona qarşı kinlerini bu ideya arxasında gizleyerek müharibeye addım atdılar. Cemelçiler Mekkeden Kufeye qeder geldikleri böyük mesafeni aşdıca yol boyu yerleşen şeherlerde Eli (e) terefdarlarına amansız divan tutdular. Minlerce dinc müselmanı Eliye (e) olan mehebbetlerine göre qılıncdan keçirdiler. Nehayet

[1] 2 3 4 >>