Bezen söylenmeyen sözlerin sesi, bezen bir peşimanlığın pehrizi, bezen de bir sevda nefesi... Sessizliyin qışqırıqlarıdır eslinde göz yaşları...
İnsan övladı qeribedir. Sevinir ağlayır, kederlenir ağlayır, hesret çekir ağlayır, qovuşur yene ağlayır...
Kelimeler kifayet etmeyende, göz yaşlar iş başındadır. Eslinde ağlaya bilmek böyük bir nemetdir ve ağlamaq daş qelbli olmadığımızı gösterir...
Ancaq bezen göz çeşmelerinden süzüle bilmir aşağıya doğru göz yaşları. Onlar üzümüze axıb, israf etmezler özlerini. Çünki çox daha vacib işleri vardır. İçmizdeki bir yanğını söndürmek isteyerler...
Göz qapaqlarınızın yandığı, boğazınızda neyinse düyünlendiyi anda diqqet etdinizmi heç göz yaşlarınızın ne etdiyine?
Ağlamaq zeiflikdirmi? Niye ağlamaq lazım olduğu anda yumruqlarımızı, dırnaqlarımızın ovuclarımızı qanadıncaya qeder sıxarıq? Niye gizledirik yaşaran gözlerimizi başqalarından?
Baxın çekinmeden ağlayıram! Utanmıram heç kimden! O qeder üreyime axıtdım ki, göz yaşlarımı....

Ağlayıram dostlarımın vefasızlığı üçün...
Ağlayıram Yaradana vefasızlığım üçün...
Ağlayıram darıxdıqlarım üçün...
Ağlayıram darıxıb da qovuşa bilmediklerime...
Ağlayıram içimi inciden qelb qırıqlarıma...
Ağlayıram istemeden de olsa, qırdığım qelblere...
Ağlayıram yaxınlaşdıqca uzaqlaşanlara...
Ağlayıram tanıdıqca eybecerleşenlere...
Ağlayıram heyif olan illerime...
Ağlayıram bir ömür ağlaya bilmediklerime....