Bir gün Abbasi xelifesi Memunun eyanlarından biri onun üçün bele bir ehvalat danışdı:
Qonşuluğumuzda dindar bir kişi yaşayırdı. Heç kesin haqqına tecavüz etmez, elinin zehmeti ile ruzi qazanardı. Halal yolla bir qeder servet elde etmişdi.

Amma oğlu çox tecrübesiz ve bedxerc idi, pis adamlarla durub-otururdu. Kişi ölende oğlunu yanına çağırdı ve ona bu cür vesiyyet etdi:

“Oğlum, men ömrüm boyu zehmet çekib bir az pul toplamışam. Onları senin üçün irs buraxıram. Vesiyyetim budur ki, bacardığın qeder pis dostlardan uzaq ol, israf etme, malının qedrini bil. Amma inanmıram ki, bu vesiyyetime emel edesen. Çünki senin iradesiz ve bedxerc olduğunu bilirem. Bilirem ki, men ölenden sonra oturub-durduğun adamlar senin etrafına toplaşacaq, servetini yeyib-dağıdacaq, axırda seni quru yer üzerinde qoyacaqlar. Kömeye ehtiyacın olan vaxt ise heç kim sene yaxın durmayacaq. Amma heç olmazsa, bir sözüme emel et. Her neyi xerclesen de, mebada evi satmayasan. Müflis olub her yerden elin üzülende menim sözlerimi yada salarsan. Başına gelenler haqqında yaxşı-yaxşı düşünersen. Xatırlayarsan ki, bütün bunlaı men sene qabaqcadan demişdim. O zaman dünya başına dar gelecek, yaşamaqdansa ölmeyi üstün tutacaqsan. Heqiqeten, servetini nacins adamlara yedizdirib, sonra el açıb dilenmekdense, ölmek daha yaxşıdır. Özünü öldürmek fikrine düşsen, bunu evde et ki, camaatın yanında rüsvay olub dile-dişe düşmeyesen. Bax, indi xeste yatdığım bu otağın tavanına iri bir mismar vurmuşam. Kendiri hemin mismara bağlayıb boynuna keçirersen, özünü asarsan”.

Kişi bu sözleri deyib gözlerini dünyaya yumur. Her şey onun dediyi kimi olur. Heqiqeten, dostları oğlanı eyş-işret meclislerine çekirler, mal-dövletini bihude eylencelere, qumara xercledirler. Tezlikle oğlan bütün servetini itirib müflis olur, cibinde birce dirhemi de qalmır. Atasının sözlerini yada salanda hem derd-fikirden, hem de xecaletden özüne yer tapa bilmir. Etdiyi sehvleri bir-bir xatırlayıb peşman olur. Amma ne faydası? Artıq her şey

[1] 2 >>