Göyün enginliklerinde ağappaq bir dünya vardı. Bu dünyada pambıq kimi yumşaq buludların üstünde balaca, qeşeng evler vardı. Bu evlerde şipşirin körpeler yaşayırdı. Her terefi gözel qoxu bürümüşdü-
körpelerin qoxusu. Her terefden qığıltı sesleri, körpe gülüşleri eşidilirdi.
Bu gün hava gözel idi. Körpeler ayaqlarını sallayıb, buludların üstünde oturmuşdular. Birden uzaqdan birinin geldiyini gördüler. Buludlara teref uzanan yolda balaca, laaap balaca bir körpe gelirdi. Ayağının biri yox idi. Qollarının ikisi de kesilmişdi. Başından qan axırdı. Çox yorğun idi körpe. Çox ağlamışdı körpe. Dünyadan qayıdırdı körpe. Gelib buludların yanına çatdı.

-Hardan gelirsen?
-Dünyadan.
-Niye qayıtdın?
-Meni istemediler.
-Bes, ayaqlarına, qollarına ne olub?
Körpe yerde oturub sıyrılmış boynunu yana eydi. Qan damcıları sıxılıb üzü aşağı süzülmeye başladı.
-Atamla anam meni çağırandan sonra yere endim. Anam qarnında menim üçün rahat yataq düzeltmişdi. Orda günlerim gözel keçirdi. Anam meni sığallayır, ezizleyirdi. Deyirdi ki, yolumu sebirsizlikle gözleyir, meni çoxxx, lap çox isteyir. Anama güvenirdim, onun qarnında xoşbext yaşayırdım. Atam da meni çox sevirdi.

Anamın qarnından öpüb, bu sonsuz sevgiye göre meni kövreldirdi.
Men ferehli idim, ümidli idim. İşıqlığa çıxandan sonra onların ağıllı balası olacaqdım, onlar hemişe menimle fexr edecekdiler. Men böyüyüb çox meşhur bir yazıçı olacaqdım, kitablarım dünyanın dörd bir yanına yayılacaqdı. Atamla anam her yerde hörmetle qarşılanacaqdı. Men insanları, ailemi çox sevecekdim. Bütün bunları onlara demeye o qeder telesirdim ki! Amma bir gün atamla anam daha meni sığallamadı. Anamın içine axıtdığı göz yaşları menim üstüme töküldü. Az qala boğulacaqdım. Yalvarıb, onu sesledim, daha ağlama, dedim. Meni eşitmedi. Sonra men de ağladım. Büzüşüb, soyuqdan tir-tir esmeye başladım. Seheri gün bedenime deyen soyuq bir şeyden diksinib oyandım. Ağrıdan sesim geldiyi qeder bağırdım, ayaqlarım kesilende atamı, qollarım kesilende anamı

[1] 2 >>