Yağış...
Sele qapılmış bir sevginin
ardından bir mahnıda
axtarılan teselli çatmamış olsa
gerek idi.
Külek vururdu serinden üzüme.
Bir vaxt yalın ayaq yaşıllara
basdım geç ya da tez.
Özümden keçmemek de çox
zaman olmuşdu.
Delilik idi bir az bu etdiyim axıb
geden heyatımda.
Amma onsuz da "özünden
başlamalı her şeye" demişdim
küçeye çıxarken.
O sırada yağış yağmağa
başlamışdı.
Dene dene ve varlığını
unutdurub xatırladan bir
süretde inceden süzülürdü
ruhuma. Bir eşq sonrası
incikliyi paklar edasında. Her
şeyin mümkünlüyüne
inad bir möcüze kimi idi o an
her şey. Qederin cilvelerinden
nesiblenmiş bir narahat halda
itirilmiş bir şeyini axtarar
kimi gözellik gözler baxışlarla
araşdırırdım yaş dünyanı.
Qeribe bir xoşbextlik qucaqladı
ruhumu evvel,
sonra bedenimi. Onsuz da
menim üçün xoşbextlik,
hemişe gelib geden bir ay kimi
idi. Amma her şey eslinde
olduğu qeder idi. Nece
baxdığımın ehemiyyeti yox idi.
Bir karvan içinde sıravi biriydim
netice olaraq.
Ateş kimi qarışıq köz olan
üreyim serinlemişdi
yağışda o vaxt. Mentiq çerçivesi
düşüncelerimi
esir götürürdü. Melhem kimi
qerarlar götüreceyim
iqlimlere girirdim düşünürem.
Yene başlamışdı vezifem
ruh ve bedenin gizli
mübarizesinde.
Aşağı tüpürsem "men", yuxarı
tüpürsem "men"idim.
O sırada külek bir az güclendi ve
fikirleşirem
yağış da kederlendi. Daha
ucundan toxunmağa başladılar
ağrınılası bedenime ve tapılan
ruhuma. Zamana buraxılmış
gözyaşlarının edam zamanına
beraber gelmiş kimi hiss etdim
ve bir az qorxdum ağlamaqdan.
Ve o an; iten gözellikler
bir uşaq bedenine hebs edilmiş
ve saf bir dermanla
qorunar göründü gözüme. Bir
an göz-göze geldim o
temiz uşaqla bir şey ister kimi
baxaraq. Şefqetle gülümsedi
mene ve uzaqlaşdı men daha bir
şey söyleye bilmeden.
Aldanırdımmı özümle. Bu qeder
yağış çirk tutmuş
ruhumu silerken bir az daha
deqiqleşdi bezi şeyler.
Çox defeler soruşulması
neticesinde qeribeliyini
itirmiş köhne suallar dolandı
dilime. Ezber
Uzuldum
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç