Salam uşaqlar, men Allahın mübarek möcüzelerinden biriyem. Mene «Salehin devesi» de deyirler. Gelin öz sergüzeştimi lap evvelden size danışım. Menim yaradılışım hezret Salehin (e) peyğember olduğu dövre tesadüf edir. Bele ki, öz dövrünün en sebrli ve ağıllı insanı olan Salehi (e) Allah-Taala Semud qövmünün hidayeti üçün göndermişdi. Semud qövmü yaşıllıqlarla dolu olan firavan bir ölkede yaşayırdılar. Onlar heyvanların hücumundan amanda qalmaq üçün öz evlerini dağların arasında tikmişdiler. Beli, Allah onlara bol nemetler eta etmişdi, amma onlar bunun müqabilinde Allaha deyil, özlerinin düzeltdikleri bütlere perestiş edir. İlahi qanunlardan boyun qaçırır ve hemişe bele naz-nemet içinde yaşayacaqlarını güman edirdiler. Hezret Saleh (e) Semud qövmünü tutduqları bu sehv yoldan uzaqlaşdırmağa çalışsa da, onları tövhide, bir olan Allaha ibadet etmeye devet etse de, onlar bu devetin qarşılığında bele deyirdiler: «Ey Saleh, sen yolundan azmısan, boş, menasız sözler danışırsan. Sen bizi hansı dine devet edirsen!? Bizi babalarımızın illerle ibadet etdiyi bütlerden uzaqlaşdırmaqmı isteyirsen!?»
Hezret Saleh (e) bu qövmü defelerle Allahın ezabından qorxutsa da, onlar, xüsusile de, var-dövlet sahibleri onun sözlerine qulaq asmadılar ve o Hezrete (e) tezyiqler etmeye başladılar. Hezret (e) ise öz tebliğinden el çekmedi ve bu tebliğ neticesinde bir deste insan ona iman getirdi. Semud qövmünün başçıları veziyyeti bele gördükde, hezret Salehin (e) ardıcıllarının çoxalıb qüdretlenmesinden, Salehin (e) hakimiyyete gelmesinden qorxuya düşdüler. Bu sebebden bir gün meslehetleşib bele qerara geldiler ki, Salehden (e) bacarmayacağı bir işi istesinler ve bununla da hamıya onun bacarıqsızlığını ve zeifliyini sübut etsinler. Onlar Salehe (e) dediler: «Ey Saleh (e), eger sen heqiqeten Allahın peyğemberisense, öz Allahından iste ki, dağın içinden qırmızı rengli, qarnında balası olan bir deve çıxartsın. Eger bizim isteyimizi yerine yetirsen, biz de senin Allahına iman getirerik». Hezret

[1] 2 3 >>