Hemişeki saat, hemişeki çıqqıltı. Yeqin ki, yene de seher saat altıdır, hemişeki kimi. Her şey hemişeki kimidir.
Yeqin ki, bu gün de her şey hemişeki kimi olacaq. Xestexanada xadime işleyen arvad dünen getirdiyi ağları yuyur, birazdan balkona çıxıb onları serecek. sonar bu biri qonşular duracaq. Yene de arvad çayı gecikdirecek, yene de kişi deyinecek, bu arvadı ona calayanın dalınca danışacaq.

Sonra başqa mertebelerdeki qonşular da oyanacaq. Işe telesenler, derse gecikenler, dükana qaçanlar… Dünen axşamdan bu yana ölmüş kimi görünen şeher heyatı yene canlanacaq.

Semed çarpayısının yanında qoyulmuş balaca şkafın üstündeki saata baxdı. Yeddiye on deqiqe işlemişdi. He, durmaq vaxtıdır.

Semed yerinden duran kimi en evvel pencereden bayıra baxdı. Bayırdakı hadiselerle maraqlandığı üçün yox, sadece adet etdiyi üçün. Kimisi yuxudan duran kimi idman elemeye adet edib, kimisi ele yerindece siqaret yandırmağa, Semed de pencereden baxmağa.

Seherin xüsusi gözelliyi var, adamı heyran eden, bir baxmaqla bütün günü hafizeden silinmeyen gözelliyi. Nece deyerler – İlahi gözellik. Seherin gözel olduğunu Semed de bilirdi ve her seher yuxudan duran kimi sınmış şüşesinin yerine kardon yapışdırılmış pencereden bayıra baxanda, öz-özlüyünde bir daha yeqinleşdirirdi ki, he, seher heqiqeten gözeldir. Güneşin ilk şüalarının, Cefer Cabbarlı demişken – “veremli tellerinin” semada tekemseyrek görünen buludların üstüne düşüb onları elvan renglerle renglediyine baxmaqdan doymaq olar heç, nahaq yere Settar Behlulzade sehere vurulmamışdı ki… Ancaq çox heyif ki, her şeyin sonu olduğu kimi, bu gözel menzerenin de axırı var. Buna göre de Settar çekmeyi çox arzuladığı tablosunu çeke bilmedi, onu ketana köçürmeyi bacarmadı, üreyinde apardı…

Düzdür, sınmış şüşesının yerine kardon yapışdırdığı pencereye baxanda bir az kefi pozulurdu, ancaq ne olsun, seher ki, öz gözelliyini itirmirdi. Şüşe sınanda yerine tezesini saldıranacan pencereye kardon yapışdırdı. Sonra fikirleşdi ki, şüşeni

[1] 2 3 ... 6 >>