neyleyir, özü bu gün-sabahlıqdır, ondan sonra da burda çetin ki, kimse yaşasın. Ele kardon da yaxşıdır.

Güneşin şüaları qızışıb göz qamaşdırmağa başlayanda Semed gözünü üfüqden çekib ani olaraq küçeye baxdı. Yolda iki maşın harasa şütüyürdü. Göresen hara gedirler? Öz sualına özü cavab verdi ki, eşşi, mene ne var?!

Birdefelik çay paketini stekana tökdüyü qaynar suya saldı. Salamatı budur. Kimdir sonar çaynik yuyan? Axırıncı defe stekanını haçan yuduğu yadına gelmirdi, oki qaldı çaynik ola. Şkafın gözünden haçandansa qalma peçenye tapdı. Düzdür, bir az nem çekib yumşalmışdı, amma eybi yox, ele bununla da keçinmek olar.

Çayı içenden sonar boş stekana baxdı. Bu stekan bir neçe deqiqe bundan qabaq dolu idi, amma indi boşdur. Nedense, ömrünü de indice içib qurtardığı çaya oxşatdı. Nece olmuşdu ki, ömür bir göz qırpımında keçıb getmişdi? Semed artıq her saniyesi ölüm ola bilecek yaşa çatmışdı. Yetmiş üç yaş… Zarafat deyil ki?! Amma bu yetmiş üç il hardan gelmişdi, hara getmişdi, Semed xatırlamırdı.

Ele ki, oxudu, müellim oldu, heyatını hesr eledi müellimliye. Özü yaxşı kadr oldu ve var gücü ile yaxşı kadrlar yetişdirmeye başladı. Daha şexsi heyat yaddan çıxdı. Yazıq ata-ana, ne qeder dediler ki, oğul, evlen toyunu görek. oda bu gün-sabaha saldı. Bir de onda ayıldı ki, ata-ana artıq yoxdur. Bir az peşmançılıq çekdi, hetta arada evlenmeyi de ağlından keçirtdi. Sonra pişik asqırdı, ya ne oldusa, evlenmek yene ixtisara düşdü. Gözünü açanda gördü ki, evlenmek yaşı keçib. Belke de axtarsaydı özüne bab birini tapardı, ancaq axtarmadı. Indi de bele… Cavanlığında elediyi yekebaşlığın eziyyetini çeke-çeke oturub Ezrayılı gözleyir. Eşşi, keçene güzeşt deyibler.

Bir yana baxanda, beyem ders dediyi telebelerin hamısı onun öz övladı deyil, beyem o her bir telebesine ata qayğısı ile yaxınlaşmır? Beyem telebeler onun xetrini istemir, onu görende hörmetle gülümseyib salam vermir, hal-ehval tutmur?
Yox, ne de olsa Semed onların atası deyil. Semed ancaq ve ancaq

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>