ki… Kimdir indi vicdana-zada baxan?

Ümumiyyetle Semed kimdir ki? Adi müellim. Adamı yox, pulu yox, ölse qebrini qazan da tapılmaz. O ancaq her gün gedib ders demeye, hörmetle gülümseyib salam vermeye, bir de ki, ilin axırında qebul imtahanlarında qalmağa yarayır. Vessalam.

Bu fikirler müellimler otağında da, auditoriya qabağında mühazire oxuyanda da, teneffüsde de Semedden el çekmedi ve Semedi bedbinlik bürüdü. O özünü hele bele miskin, bele alçaldılmış hiss elememişdi.

Semed bir neçe saatdan sonra bu cür fikirleri beyninden silib atmaq ve başını qarışdırmaq üçün divanda oturub televizora baxırdı. Kanalların birinde qadın verlişi, ikisinde yemek bişirmek verlişi, o birisinde klip, başqa birisinde de reklam gedirdi. Durub televizoru söndürdü. Dayanıb bir az otağın küncünde qoyulmuş telefona baxdı. Nedense telefonu da özüne oxşatdı. Miskin, alçaldılmış, heç kime lazım olmayan bir şey. Telefon ayda-ilde bir defe seslenirdi ve telefon seslenen kimi, Semedin beyninde iki variant emele gelirdi: ya Ramizdir, ya da sehv düşübler.

Semed evden çıxıb qapını bağladı. Qonşularının qapısını döydü. Birinci defe idi ki, Semed her hansı bir qonşusunun qapısını döyürdü. Bu evde seher-seher çayı gec demleyen arvad, bu arvadı ona calayanı söyen kişi ve onların iki qızı yaşayırdılar. Semed onları qiyabi tanıyırdı, nece ki, onlar Semedi. Yaxınlıqları yox idi.

Qapını qızlardan biri açdı.
-Salam qızım. Atan evdedir?
-He, keçin içeri.
-Çox sağ ol.

Kişi heç vaxt onun evine gelmeyen qonşusunun geldiyini görende çaşsa da mehribanlıqla onu salamladı.
- Buyur Semed müellim, keç otur.
- Naqafil gelişim deyesen seni çaşdırdı. Senin yanına bir xahişe gelmişem.
- Ne xahiş, Semed müellim, emr ele.
- Bilirsen ki, uşağın yoxdur, qohumlarla da elaqem çoxdan kesilib. Ümüdüm gelen sensen. Qocalmışam, daha vaxtıma çox qalmayıb. Birinci xahişim budur ki, men ölende Ramize deyesen. Menim telebem olub, indi professordur. Bu da onun nömresi. Özüne demeye

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>