Abdulla Gülden, Kenan Evrenden, daha sonra Adnan Menderesden, lap axırda Atatürkden danışdılar. Zeng vuruldu, sağollaşan anda Nihat çox güman, müelliminin sifetinde bele bir ifadeni oxuya bildi: “Nihatcim, işinde ol, bir az evvel şirketinizdeki endirimle bağlı verdiyim sualımı eyham kimi başa düşme, boş ver, söz verdiyim kimi, imtahanda sene heç ne ummadan yüksek qiymet yazacam”. Ele müellim de, deyesen, telebesinin baxışlarının menasını anladı. “Anladım sizi hocam, Allah sizden razı olsun”.
Ertesi gün birinci dersin başlamasına on deqiqe qalmış, 8:20-de beşinci mertebeye çathaçatda müellim gördü ki, Nihat pillekenin başında mil durub, pillekenlerle ağır-ağır qalxan hocasına baxıb gülümseyir, elinde ise “Osmanbey” yazılmış bir paket. “Axır ki… Deyesen, köynekdi”, – Eyvaz ani olaraq fikirleşdi.
Salamlaşdılar, hal-ehvaldan sonra telebe paketi müellimine uzatdı:
- Hocam, bu da sizin hediyeniz.
- Ay Nihatcim, ne eziyyet çekirdin, – naz eledi hoca.
- Eziyyet deyil. Kusura bakmayın, bir az geç oldu.
- Qüsur nedi. Sene demişdim axı… Neyse… Getirmisense, gerek götürüm. Teşekkür edirem, – hediyyeni götürdü.
- Bi şey deyil, dediyim gömlekdi. Uzun kollu beyaz gömlek. Poşetde bir mavi rengli qalstuk da var.
- Ay Nihat, neye lazımıydı, axı. Köynek demişdin sen, kravat söz vermemişdin axı, – deyib berkden güldü, telebesini de güldürdü. – Neyse, artıq götürmüşem, veren payı geri qaytarmazlar.
Eyvaz müellim sevinirdi, istediyine çatmışdı. Evde de daha baş beynini aparmayacaqdılar.
- Bi de hocam, poşetde bir davetiyye de var, – utana-utana dedi. – Sizi, düyünüme, yani toyuma davet ediyorum, – deyenden sonra Nihat bir az qızardı.
Ele bil hocanın başına qaynar su tökdüler. “Deden ölsün. İşleri korladın ki”, – üreyinde telebesini yamanladı.
- Aa ne yaxşı, – müellim belke de ömründe en yalançı, (gizletmeye çalışdığı) ezablı, bir az da qezebli tebessüm “gücendi”. – Onda bele çıxır, sen nişanlıymışsan.
- Evet, azeri kızıyla.
maraqliydi
.gif)
))Gulmeliydi
Maraqliydi... Guldumde.
twk Wowuu»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç