Dost qalaq ne olar? dedi
gözlerimin içine baxaraq.. Ses
çıxara bilmedim, çünki boğazıma
düyünlenilmişdi sözlerim..
Oturduğumuz bankdan qalxıb
sahile doğru ireliledi..baxa
qaldım arxasından.. Ve onu ne
qeder çox sevdiyimi düşündüm..
Amma o mene dost qalmamız
lazım olduğunu söyleyirdi...
Düşündüm sonra, dost qala
bileremmi deye? "Xeyr, dost
filan ola bilmerik!" desem bir
daha göre bilmeyecekdim,
"yaxşı dost qalaq" desem
bundan sonra yene görme
şansım vardı... Denizi izledi bir
az, gün batırdı, güneşin
qırmızılığı o qeder gözel idi ki..
Amma yene de içimi işıqlandıra
bilmirdi.. Sonra döndü yanıma.. -
çox yaxşısan ve men seni
itirmek istemirem! dedi o içimi
parçalayacaq qeder gözel
sesiyle.. men de onu itirmek
istemirdim, dost qalmağı qebul
edecekdim mecbur olaraq.. ne
olursa olsun onu göre bilmek
bahasına içime basdıracaqdım
eşqimi... İki dost olaraq ayrıldıq
deniz kenarından.. Sonra bir
neçe defe axtardı meni.. her
telefon çalışında üreyim
yerinden atılacaq kimi olurdu..
Evveller men telefonu açıb alo
deyişimde qarşıdan "Sevgilim"
deye bir ses eşiderdim.. amma
artıq sıravi, qupquru bir "alo"
eşidirdim yalnız.. Çünki artıq
dost idik.. Havadan sudan
danışırdıq, mene dostlarından
danışırdı.. Hemişe danışmanın
arasında "sevgilim" demek
isteyirdim amma deye
bilmirdim.. Ondan gözleyirdim
hemişe o sözü, amma sonra
sevgili deyil, dost olduğumuzu
xatırlayırdım... İnsanın üreyi
ağrıyarmı heç?! Beli, menim o
anda üreyim ağrıyırdı..
mücerred deyil, konkret, fiziki
bir acı idi.. Bele danışdıq bir neçe
defe.. Sonra bir gün bir cafede
görüşdük söhbet etmek üçün..
her zamanki kimi yene o
axtarmışdı, derdleşmek
isteyirdi.. derdliymiş bir az.. -
Necesen? dedim.. - Yaxşı sayılar,
başım qarışıqdı bir az.. dedi. -
Niye? baxdı üzüme.. - aşiq
oluram yeqin, dedi... O anda
özümü dünyanın en xoşbext
insanı görürdüm.. Beli, mene
yeniden aşiq olurdu.. " yaxşı ki
qebul etmişem dost qalmağı"
deye keçirdim ağılımdan.. İşe
yaramışdı,

[1] 2 >>