yeniden sevmişdi
meni.. Uşaqlar kimi sevincliydim,
yerimde dayana bilmirdim..
Ferqinde olmadan bir
gülümseme yayılmışdı üzüme... -
Xeyrdir, çox sevindin yeqin,
dedi gülümseyerek.. - tebii ki
sevindim.. senin xoşbextliyin
eyni zamanda menim
xoşbextliyim..dedim.. tebii
ferqine vardırmamam lazım idi
anladığımı, sanki başqasına aşiq
olduğunu anladım kimi
davranmalıydım... - He, kimdir bu
şanslı insan? başını önüne
eymesine bir mena vere
bilmemişdim.. gözlerini menden
saxlayırdı sanki.. sonra qaldırdı
başını, boş gözlerle baxdı mene...
- Eslinde sene bunu izah
etmemem lazımdı amma meni
senden başqa dinleyen, anlayan
dostum yoxdur! Sene içimi
tökmek istedim, dedi.. bu
dostluq söhbeti yaxşıca canımı
sıxmağa başlamışdı artıq, amma
sebr etmeliydim yene de.. -
dinleyirem... - Bizim iş yerinde
Murad adlı oğlan var, Ondan çox
xoşlanıram.. Ne edeceyimi de
bilmirem, mene kömek et..
Gözlerim qaralmağa başladı..
Yeniden o ürek ağrısıni hiss
etdim sinemde.. İzah edile
bilmeyecek bir ağrı idi bu..
Başmı çöle çevirdim..
Oturduğumuz cafeden sahil
görünürdü.. Sahildeki bankda
aşiqler otururdu, bir-birlerine
sarılmış elece dayanırdılar..
Sonra iki damla yaş damladı
gözlerimden.. Üzüm ateş kimi
yanırdı, küreyimden soyuq
terler axırdı.. Gözlerimden yaşlar
süzülerken baxdım son defe
sevdiyimin gözel üzüne.. O ise
mene boş gözlerle baxırdı..
Yavaşca qalxıb sahile endim.. ve
ağladım...

<< 1 [2]