Üzerinde en yaxşı geyimi
olduğu halda qonaq otağına
süretle girdi. O gece bir
yığıncağı vardı ve hazırlanmağa
çalışırdı. Hazırlıqlarını süretle
davam etdirerken gözü dörd
yaşındakı qızına ilişdi. Qızı,
radiodakı musiqinin ritmine
uyğunlaşan reqs edirdi.
Gecikdiyi üçün telesik edirdi.
Lakin içinden gelen bir sese
uyğun gelerek qızını seyr
etmeye başladı. Sonra ona
yoldaşlıq etmeye başladı. Qızının
elinden tutub onunla birlikde
reqs edirdi. Yeddi yaşındakı
qızının qrupa qatılmasıyla
böyük bir coşğu başladı. Üçü
birden yemek otağında deli kimi
reqs etdiler. Radiodakı mahnı bir
anda bitdi; tebii reqs de...
İkisinin de yanaqlarından kiçik
bir öpüş alıb onları hamama
gönderdi. Kiçik qızlar
nerdivanları tengnefes çıxdılar.
Anaları seslerini eşide bilirdi.
Eyilib iş çantasına defterleri
yerleşdirerken, kiçik qızın
bacısına, "En yaxşı ana bizim
anamız, deyilmi?"-dediyini
eşitdi. Qadın birden dondu
qaldı... Özünü heyatın qaçdı-
qovdusuna qapdırıb, o gözel anı
qaçırmaq üzre olduğu üçün
günahlandırdı. Ofisinin
divarlarını bezeyen mükafatları,
diplomları geldi ağlına. Elde
etdiyi heç bir müveffeqiyyet,
heç bir mükafat bunun yerini
tuta bilmezdi: "En yaxşı ana
bizim anamız, deyilmi?" Bezi
anlar var ki, heyatda o anlar
yaşanmalıdır, esla texire
salınmamalıdır...