Payızın axır günlerinde ağacların
budaqlarında tökülmek üzre
olan saralmış son bir-iki yarpaq
qalıb ki menim de sene olan
ümidlerim hemin yarpaqlara
benzedi. Sen qayıtmadın o
sonuncu yarpaqlarla birlikde
menim ümidlerim de yere deyib
qara torpağa qarışdı. Fesiller
keçecek gelen yaz hemin
budaqlara yeni yarpaqlar
gelecek, amma menim ümidlerim
bir daha çiçek açmayacaq, çünki
sene olan nifretim onları
kökünden qoparıb atdı.
Yadındadırsa biz yağışı çox
severdik xoş tesadüf idi. Yağışlı
bir günde tanış olmuşduq. Men
sene yağışdan qorunmaq üçün
öz çetirimi teklif etdim sen ise
gülümseyib çetirin altına
sığındın. Bir kelme söylemedin
yağış öz damcılarına ara vermir
sükutluğu pozur öz şırıltısı ile
aleme ses salırdı. Biz üz-üze göz-
göze dayanıb bir-birimize
baxırdıq. Sanki gözlerimiz
danışırdı. Bax ele bizim qemli
hekayemiz de bele başladı.
Sonralar her yağışda çetirsiz el-
ele verib yağışın altında
gezirdik. Sanki bu dünya bizim
üçün yaranıb sanırdıq ele
anlayırdıq ki, tale bizi bir-
birimize ele bir xoşbextlik nesib
edib ki , xoşbextlik özü bele bizi
qısqanır. Bir gün seher yağış
damcılarının sesi meni yuxudan
oyatdı çox sevindim amma bu
yağış damcıları evvelki tek xoş
teessürat bağışlamadı mene.
Amma gör bir ne oldu. Sen deme
penceremi çırpan yağış
damcıları sende olan xoş
günlerimin son notları son
kelmesi imiş. Senin zengin geldi,
düşündüm sensen yene yağışda
gezmeye çıxacağıq. Tez desteyi
götürdüm ve teessüfler olsun ki,
bu senin mene işletdiyin son
kelmeni dilim tutmur demeye.
İndi her şeye nifret edirem,
yağışa da çünki yağışı senle
birge sevmişdim. Sevgilim indi
qaranlıq bir otaqda şamla üz-üze
oturub sene mektub yazıram.
Şama baxıram o da mene
benzer, arada titreyir sonra
sakitleşir, yanıb-yanıb eriyib
sonra da öz taleyi ile barışır. Men
senin üçün o ise zülmet üçün.
Kaş men de senin otağında şam
kimi yanıb qaranlığı qovub
senin meni tiren gözlerine işıq
saçaydım. Men senin üçün şam
kimi deyil

[1] 2 >>