güneşden de çox
yandım. Sen ise meni heç şam
tek bele sevmedin. Bu günlerde
son mende olan şeklini cırıb
atdım. Sonra çox peşman olub
parça–parça olmuş şekli toplayıb
yapışdırdım. Sanma ki, bu sene
olan sevgimdendir yox canım
sene olan sevgim öldü. Sadece
bu parça-parça olan şekil sene
olan sevgimin mezarının baş
daşı oldu. Niye sen bele elçatmaz
oldun, xeyr ele de böyük
deyilsen sadece men
yükseklerden yere deydim.
Qarşılıqsız mehebbet bir qanadı
sınmış quşa benzeyir. Men ise iki
qanadı sınmış halda özümü
zirvelerden yere atdım, bildim
paran parça olacam yeni senin
uğrunda, senin yolunda, qem
qayalarına çırpındım çapaladım
can verdim. Öz sevgime heyran
oldum. Sene olan sevgimi
sevdim. Men seni bax bele
sevdim bele deyirler ki seni
ölenecen sevecem, bizi ancaq
ölüm ayıra biler, anla ki, menden
ölüm bele ayıra bilmez. Çünki,
cismim – cismini deyil tek
qelbim-qelbini yox ruhum –
ruhunu sevdi. Bizi emellerimize
göre yalnız Allah ayıra biler. Oda
ki, sen cehennemlik olsan yerine
men yanaram. Seni özümden de
çox sevdim. Yazdığım bu
mektublar senle olan son
tesellimdir. Bir gün menden sene
mektublar kesilse bil ki, ya men
ölmüşem yada sene olan
sevgim. Her halda men ölmüş
olaram. Çünki, sene olan sevgim
ölmezdir.

<< 1 [2]