Heç sözlerimi aldatmayacağam.
Romantik sözlerim, yağış
damlasından ince düşüncelerim
tükendi artıq. İçimden geldiyi
kimi yazacağam. En deqiq
sözlerle, en bezeksiz herflerimle
en ağır duyğularımı izah
edeceyem. Sözlerimin, gözlerinin
derinliyinde itdiyi yerdeyem.
Duyğularımın boğazıma
düyünlenildiyi nöqtedeyem.
Çıxardıb üreyimi qoyacağam
masaya. Götür deyeceyem
götür ve get. Ellerimle
sökeceyem üreyimi ,
bedenimden, qanlar damlarken
masaya, götür deyeceyem. Eger
gedirsense bir yere, bu üreyi de
götür ele get. Onsuz da
götürdün, bütün üreyimi,
beynimi, hüceyrelerimi özüne
aşiq etdin, indi gedeceksense bu
üreyi, bu et parçasını da götür
ele get. Sensiz yaşa bilsem,
üreksiz de yaşaya bilerem... Tek
bir söz söyleme artıq, getmek
keçirse ağlından, masadan
qanları damlayan bu üreyi de
götür ele get. İzah ede
bilmedimse sözlerimle sene bu
eşqi, bu üreyi götür yanına, o
izah etsin sene.. Susdura
bileceksense içindeki sesi,
qırılmayacaqsa qolun qanadın,
qopmayacaqsa çobanyastığıdan
yarpaqların, götür bu üreyi de
ele get. Senin üçün tökdüyüm
ulduz tozlarının, sene aşiq
ruhumun yazdığım bütün
yazıların, qaynağı bu üreyim idi,
onu da yanında apar ve ele get.
Götür bu üreyi, get gede
bileceyin qeder uzağa, yazarken
men ağladım, oxuyarken de sen
ağla…