Biz, nişanlananda men özümü dünyanın en xoşbext qadını hesab edirdim. Heyatımı bir an bele Şahinsiz tesevvür ede bilmirdim. Şahine olan mehebbetim dünyanın en bakire mehebbeti idi. Xeyallarımda canlandırdığım hislerimi, arzularımı Şahinde tapmışdım. Heyatımda ilk sevdiyim insan Şahin olmuşdu. Ele hiss edirdim ki, tanrı bizi, bir-birimiz üçün yaradıb.

Menim uşaqlığım, o qeder de ürekaçan olmayıb. Qarayanız, arıq bir qız olmuşam. Arada dost-tanış ata-anama zarafatla, “ay balam, bu qızı alan olmayacaq, bu kime oxşadı gören?” deyerdiler. Atam da: görün ne qız olacaq! Sonra elçi düşseniz vermeyeceyem ha, deyib gülümsünerdi. Men uşaq olduğuma göre ne danışdıqlarını o qeder de anlamırdım. Bunların ne zarafat etdiklerini çox sonra, başa düşdüm.

Atamı uşaqlıqdan çox isteyirdim. O, da mene qarşı çox mehriban idi. Atama ne deyirdimse ,bir defe de yox demezdi. Herden anam deyinirdi: Sen bu qızı erkesöyün böyüdürsen!

Atam ise heç ne demeyib, gülümsünerdi.

Anam deyirdi, çox arıq ve cılız bir uşaqlığım olub. Yanımdan yel esen kimi, xestelenirmişem. Hekime aparıb-getirmekden elimden zara geliblermiş.

Qara-qabaq, qaradinmezliyimle tay-tuşlarımdan ferqlenmişem. Onlarla yaxşı münasibet yarada bilmemişem. Yetene yetib, yetmeyene bir daş atmışam. Onu da deyim ki, menimle işi olmayanla ,heç vaxt işim olmayıb. Hemişe bir kenara çekilib tek, özüm-özümle oynamağı xoşlamışam. Yadıma gelir, bir defe tek oynayırdım, menimle yaşıd olan qonşunun oğlu Tural menimle oynamaq istedi. Sinesinden nece iteleyib yere yıxmışdımsa, yazıq uşağın alnından daş iki çapıq açmışdı. Uşağın alnından qan göye fışqıranda evvel özümü itirdim, sonra ele yerde gizlenmişdim ki, bir gün axtarıb meni tapmamışdılar. Hetta meni itmiş kimi axtarışa da vermişdiler. Sonra özüm gizlendiyim yerden çıxdım. Meni görende sevindiklerinden danlamadılar da, anam qılığıma girdi, bax qızım, birde bele şey eleme, o seninle oynamaq isteyir, sen onu yere yıxırsan, demirsen ,yazıq uşaq öler, kor olar, bes valideynine

[1] 2 3 ... 12 >>