etmek üçün hazır veziyyetde durmuşdu. Sonra eyni qayda ile ikinci deste namaz qıldı. Namaz gedişinde iki sehabe – Seid ibn Abdullah Henefi ve Züheyr ibn Qeyn Beceli İmam Hüseyni (e) oxlardan ve nizelerden qoruyurdu.
Seid ibn Abdullah Henefi Kufedekt Ehli-beyt terefdarlarının öncüllerinden sayılırdı. O, kufelilerin devet mektublarından birini İmama çatdırmış, sonralar Müslime beyet ederek, onun mektubunu Mekkeye getirib İmama teqdim etmişdi. Ele hemin vaxtdan Seid Mekkede İmam Hüseynin (e) hüzurunda qaldı, Kerbelaya kimi onu müşayiet etdi. Aşura gecesinde İmam Hüseyn (e) öz sehabelerinin boynundan beyetini götürüb, onları dağılışmağa devet edende Seid qetiyyetle bildirdi ki, heç yere geden deyil ve son nefesine kimi İmamın uğrunda döyüşmeye hazırdır.
Seid namaz zamanı özünü İmamın qarşısında siper edib, atılan oxların qabağını bedeni ile alırdı. Namaz biter-bitmez Seid ölümcül yaralı halda yere yıxıldı. Son nefesinde gözlerini açıb: “Ey Peyğembe¬rin nevesi, ehdime vefa etdimmi?” - deye soruşdu. İmam ona bele cavab verdi: “Beli, sen menden de evvel cennete gedirsen”. Yazırlar ki, Seid ibn Abdullahın bedeninde saysız-hesabsız nize yarası vardı, bütün bunlardan elave, bedenine 13 ox deymişdi.

İmam Hüseyne (e) namaz vaxtının girdiyini xatırlatmış ve o hezretin xeyir-duasını almış Ebu Sümame Emr ibn Abdüllah Seydavi (ve ya Saidi) ise döyüş meydanına yollanan axırıncı sehabelerden oldu. Ebu Sümame Kufede Müslimin yaxın adam¬larından idi, onun üçün silah tedarükü görürdü. Müslim ibn Eqil şehid olduqdan sonra Ebu Sümame de şeherden qaçıb, özünü İmam Hüseyne (e) yetirdi. Bezi tarixçiler onun aşura günü tekbetek döyüşlerde başından ağır yaralanıb huşunu itir¬diyini, qohumları terefinden müalice olunduğunu ve bir ilden sonra vefat etdiyini yazıblar. Lakin daha deqiq melumatlara göre, Ebu Sümame tekbetek döyüşlerin son merhelesinde meydana çıxıb, şücaetle vuruşdu ve öz emisi oğlu Qeys ibn Abdullah terefinden şehid edildi (onunla emisi oğlu arasında çoxdan edavet var idi).

<< 1 [2]