inanmaq istedi. Niye de olmasın ki? İnsanın ailesi, uşaqları, axşam işden çxandan sonra qayıdacaq bir yeri varsa, niye xoşbext olmasın ki?! İnanmaq istedi bunlara. Şerabdan bir qurtum da aldı. Yene telefonunu götürüb baxdı, heç ne yoxdur. Akvariuma yanaşdı:

– Necesiz, dostikler? – İndi seherki qeder şuxluq duyulmurdu sesinde. – Yaxşısız? Elindeki şampan şerabını dibine kimi başına çekdi, masa üzerindeki dolu qedehi götürüb, şerabı akvariuma boşaltdı, – için, siz de keflenin, belke diliniz açıla.

Daha bir qedeh şerab süzdü özüne, onu da birnefese içdi. Birini de süzüb balıqlar üçün akvariuma boşaltdı. Növbeti qedehi doldurub divana çökdü, başı dumanlanmışdı, bele birden-bire çox şerab içmeye alışmadığından indi ona içki pis tesir edirdi. Divanda ayaqlarını yığıb, dizlerini qucaqladı, şerabdan içe-içe, musiqi dinleye-dinleye gözlerinin yaşı yanağıaşağı diyirlenirdi. Divanın üstündeki hediyye paketine qoyulmuş köyneyi lazımsız eşya kimi yere atdı. Masanın üstünde yanan şamlara baxıb bir az da kövreldi, hönkürtü ile ağlamağa başladı. Ağladıqca kipriyinin tuşu gözünün sürmesine qarışırdı… Amma bu daha heç vecine deyildi, onsuz da onu bu görkemde gören olmayacaqdı, eri bu gün gelmeyecekdi. Esline baxılsa, heç sabah da gelmeyecekdi, o biri gün de… Çünki… Çünki aileli deyildi, heç vaxt aile qurmamışdı. İyirmi doqquz yaşına kimi ne bir sevgilisi, ne bir isteklisi olmuşdu – ele belece adi, yekneseq, biri o birinden ferqlenmeyen yorucu günler yaşamışdı iller boyu. Her yaşına ayaq qoyanda bu il mütleq sevib-sevileceyi, aile qura bileceyi ümidile yaşamışdı. Amma…

Dünen gece yerine uzananda arzulamışdı ki, seher gözünü açanda tamam yeni, yaxşı bir heyatla üz-üze qalsın. Deyirler axı, neyise lap, lap, lap çox istesen, baş verer. Ve sonra qerar vermişdi ki, sabah bütün gün her halı ile özünü erli qadın kimi hiss edecek, davranışını, düşüncelerini bele bu fikre uyduracaq – belke, o zaman bir möcüze baş verer. Baxarsan ki, baş verer, ne bilmek olar…

Heyatdan daha

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>