Stalin bu cinayetlere bele beraet qazandırıb deyirdi, ”bizim esgerler qan, ölüm ve alovun içinden keçerek min kilometrlerle yol keçibler ve bu qadınlar onların haqqıdır”. Eslinde SSRİ ordusunda zorlama cinayet sayılırdı ve ağır cezalandırılırdı. Lakin Şerqi Almaniyanın tutulması zamanı bu cinayetlere ordu rehberliyinin sessiz qalması veziyyeti daha da ağırlaşdırırdı. Tarixçiler ve psixoloqlar sovet esgerlerinin alman qadınlarına qarşı bu hereketlerinin sebeblerini müxtelif cür izah edirler. Lakin gelinen ortaq netice budur ki, esgerler bu hereketleri qisasçılıqdan daha çox qadınlara qenimet kimi yanaşdıqları üçün edirdiler.

Bu hadiselerin sosial neticeleri ağır oldu. Müharibeden sonrakı bir neçe ilde çoxlu sayda “rus menşeli” uşaq dünyaya geldi. Zoraklığın qurbanı olmuş her bir qadın ister fiziki, isterse de psixoloji cehetden başına getirilen bu facienin izlerini heyatının sonuna qeder qeder daşımalı oldu. Tedqiqatlar gösterir ki, müharibe dövründe zorlanmış qadınların yarısı, hetta 60 ilden sonra bele aldığı travmalar neticesinde zorlanma qorxusu ile yaşayır. Onillikler erzinde alman qadınlarının çoxu yaşadıqları dehşetli hadiseler haqda nese danışmadılar.

Müharibeden sonrakı ilk illerde bu haqda danışmaq ele de asan deyildi. Şerqi Almaniyada qurulmuş Almaniya Demokratik Respublikasında Qırmızı Ordunun esgerlerinin alman qadınlarına qarşı etdikleri zorlamalar haqda nese demek ümumiyyetle qadağan edilmişdi. Çünki aparılan dövlet tebliğatı o idi ki, almanları faşizmden xilas etmiş ve onlar üçün kommunizm getirmiş bir ölkenin esgerleri bele cinayetler ede bilmezdiler. Neticede Şerqi Almaniyada kommunizmin süqutuna qeder milyonlarla qadının başına getirilmiş bu facieler haqda ne metbuatda, ne de resmi seviyyede bir kelme de olsun danışılmadı.

Qerbi Almaniyada ise müharibeden sonra bezi diskussiyalar olsa da bu meseleler resmi seviyyede ele de ictimaileşmedi, çünki almanlar müharibenin esas günahkarları hesab edilirdi. Nasizmin cinayetlerinden

<< 1 [2] 3 >>