Hani olur da icinde boyuk bir sevgi beslersin…saf.. temiz…xeyanetsiz… yalansiz… Bir gun onu birine verirsen… Duwunursenki o buna layiqdir… o senin mehebbetini qoruyacaq, seni sevecek, incitmeyecek, qirmayacaq,ezmeyecek… o ise bunun tam eksini edir..
Sevgini ezir – dozursen, qelbini qirir – bow verirsen, yalanlar soyler – ozunu inandirirsan… Verdiyin sevgiye layiq olmadigini defelerce isbat eder, bunu duwunmemeye caliwirsan. Cunki sen onu sevisen! Onu sehvleri ve yalanlari ile qebul edecek ve gormemezliye alacaq qeder awiqsen… Ona canini “of” demeden verecek qeder deliqanlisan. Amma onun buna layiq olmadigini bile-bile ozunu aldadacaq qeder de caresizsen.. Duwunursenki senin sevgin ikinize de yeter, sen onu sevginle ele saracaqsanki o da seni sevecek… Dogrulari gormemezliye vurursan. Onu oldugu kim deyil, xeyalinda canlandirdigin ideal biri kimi gorursen… sevginin en aciz yonunu yawayirsan…
Belece zaman kecir… o bildiyini edir, sen de bagiwlayirsan…sevirsen…
Sonunda o senden ve sevginden sixilir ve ter kedir…sevgini uzune firlatir…gozyawina baxmadan gedir… Sen illerce beslediyin, uzerine titrediyin o saf sevgiden eser qalmir… Yerinde yalanlarla, xeyanetle kirlenmiw yarali, kinli, kuskun bir sevgi sene baxir… Sen onu tanimirsan… Amma o seni gunahlandirir… “ meni bu hala sen saldin!” deyir… “meni qelbinde saxlamadin, ona verdin. O ise meni ezdi, qirdi, yalanlara,xeyanete saldi. Meni mehv etdi!”deyir…
Bilirsenmi en acinacaqli nedir…? Sen onu gunahlandirmayacaq qeder acizsen… Onu hele de sevir ve hele de gozleyirsen… Sen cox acizsen! Sen sevgini layiq olana vermeyecek qeder terssen. Her an onun geri donub sevgine sahib cıxacagini duwunursen…
Bir az seni qinamiram…Sevmek isteyirsen…amma seni bawa duwmurem… İnsan ne qeder zeif olmalidir ki sevgini layiq olmayan birinden geri almasin, bu qeder olanlardan sonra hele de sevsin ve gozlesin… Sende hecmi qurur yoxdu, Hecmi kin yoxdur?
Sevme onu! Sevme!
O sevgiye layiq deyil. Burax onu xeyallarindan..! Getsin… Layiq

[1] 2 >>