Martın evveli, adamların yuxudan doymadığı bir vaxtda, üstelik bazar günü seher Moskvada, VDNX metro stansiyasının yanında kiraye tutduğum balaca otaqda köhne telefonun qulaqdeşen, murdar sesi meni şirin yuxudan oyatdı. Divar saatına baxdım, doqquza on deqiqe işleyirdi. Dostum Sadıx salamsız-kelamsız gümrah sesle dedi:
- Saat bir üçün hazır ol, gelib seni Lyoşagile qonaq aparacam!
- Ne qonaqlıq?! Başın xarab olub, ay ………! Saat hele doqquz…
- A kişi, bir deyqe sebr ele de. Hemen bu Lyoşagil göyçeliler kimi qonaqseven, üreyigeniş adamlardı. Arvadı Natalya Vasilyevna, ele bilirsen…
- Eee, ele üyüdüb tökürsen de!…
- Axıra qeder qulaq as. İnandırım seni, arvadı Nataşanın dolması bizim arvaddarın bişirdiyi dolmadan geri qalmır. Telebe adamsan, paket supu evezine dolma, etli, şabalıdlı plov yeyersen, ağzın dada geler. Duranda mürebbeyle bir stekan acı çay içersen, orda ne qeder istesen tıxarsan. Bir de ki, ay dost, sence….
Telefonun düymesini basıb sesini kesdim, desteyi ise qırağa qoydum ki, qayıdıb mene bir de zeng elemesin. “Tüpürüm senin qonaqlığına”, – donquldanıb az sonra yuxuya getdim.

***
- Xoş gelmisiz. Nehayet ki, gelib çıxdız.
Qapıda bizi, – etirlenmiş, teraşlanmış iki qarabalanı irigövdeli, hündürboylu, kazakbığlı Lyoşa (ruslarda Lyoşa Aleksey adının adi danışıqda işlenen formasıdır), başı onun çiyninden olan arvadı Nataşa, bir de böyük qızları Nastya gülerüzle qarşıladılar, paltolarımızı alıb asılqandan asdılar.
- Tortu neynirdiz, evde varıydı, – Nataşa nazla deyib dostumun ona uzatdığı tortu, qızılgülleri götürdü, ürekden “Spasibo” deyib metbexe keçdi.
Qırx sekkiz yaşlı Lyoşa dostumun taxta şirketinde işleyen fehlelerin içinde en güclüsü, enerjilisiydi. Ali tehsilli bu enlikürek, neheng kişi bir vaxtlar Moskvanın herbi-senaye zavodlarının birinde mühendis işlemişdi. SSRİ dağılanda zavod bankrot olduğundan, ailesini dolandırmaqçün Lyoşa fehlelik elemeye mecbur olmuşdu, – dörd ile yaxın idi qış-yay, seher saat

[1] 2 3 ... 19 >>