bacısı Nastyanın sifetindeki xoşbext tebessüm otaqda xoş bir aura yaratmışdı). Birce, men (paxıl) Olyanın elden çıxmağını hezm ede bilmirdim ve üreyimde Lyoşanı, Nataşanı hem söyür, hem de onları soyuq başla düşünmeye çağırırdım: “Qızınızı kimin eline verirsiz, axmaqlar? Quzunu qurda tapşırırsız. Qoyun gedib model olsun, amma tercümeçi olmasın”.
Deyesen, dostum Olyanı model olmaq fikrinden daşındıra bildi. Sona yaxın on beş (ya on dörd) yaşlı Oleçka İstanbul, Antalyada turizm biznesi sahesinde işlemek hevesine düşdü. Dostum instituta qebul meselesini de “hell eledi”. Lyoşaya dedi ki, türk filologiyası kafedrasında işleyen Abdulla Kerimov adlı özbek dosentle, dostdur, bir az hörmet ederik, qebul eletdirerik.
***
- Gel, bir az gezişek, hava da kak-raz yaxşıdı, – dostum mühüm qelebe elde etmiş adam kimi özünden razı halda dedi.
- Svoloç, ayağımı niye tapdaladın? Öz de düz mazolumun üstüne. Mene ne Olya, ne de Nastya lazım deyil.
- Bir deyqe…
- Sadece anasına göre men o söhbeti eledim. Gördüm ki, anası çox istiyir ki, qızı model olmasın, ona göre bu söhbete başladım. Lap ele düzünü bilmek istiyirsense, men heç istemezdim o qız model olsun
- Guya men istiyerdim? Bir de menim ele canfeşanlıq elemeyime baxma, – dostum “mene Olya lazım deyil” demeyimden rahat oldu deye o deqiqe minor tona keçdi. – Men özüm de heç deqiq bilmirem ne isteyirem.
- Özünü tülkülüye qoyma. İki aylıq İstanbula gönderir qızı, – ironiya ile dedim.
- Ele demeyime baxma. İnan ki, hele de deqiq bilmirem, men ne isteyirem,
- İt kimi bilirsen. Üstelik de düz elemirsen. Ayıbdı.
- Vallah, düz fikirleşmirsen.
- Men fikirleşmirem. Bununçün heç fikirleşmek lazım deyil. Day her şey onsuz da göz qabağındadı.
- Yox, inan ki, sen dediyin kimi deyil.
Araya sükut çökdü.
- Be niye ele coşmuşdun? Ağzından Oleçka adı düşmürdü, – dillendim. “Oleçka”nı da ağzımı eye-eye dedim.
- Arax. Arağın tesirindeniydi… Bilirem, sen fikirleşirsen ki, men

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 19 >>