İki sevgili varmış Hanı insanın içini kıpır kıpır etdiren ümid dolu bir
sevgiymiş onlarınki. Evlenmeyi düşünürlermiş. Deyerken bir gün
cavanın xaricine getme mecburiyyeti doğulmuş. Qız gözyaşları
içinde qalmış. Onsuz nece yaşayacağını bilmeyirmiş. O zaman cavan
cibinden bir üzük çıxartmış ve demiş ki 'Men iki il sonra döneceyem.
Eger döndüyüm güne qeder barmağından bu üzüyü heç çıxartmazsansa meni
heqiqeten sevdiyini anlayacağam ve derhal evlenecegiz.' Genc qız çaresiz
qebul etmiş. Uşaq getmiş.

Qız üzüyü heç amma heç çıxartmamış. Taa ki... Taa ki sevgilisini
qarşılamağa getdiyi güne qeder. O gün sahilde dayanmış özüne
nişanlısını getiren geminin sahile yanaşmasını izleyirmiş heyecanla.
Birden göyertede cavanı görmüş. Üreyi ağızına gelmiş. Sevinc içinde
özünü göstermeye çalışmış.

Elini cibinden çıxardıb yelleyim deyerken "şıp" deye bir sesle diksinmiş.
Üzük barmağından düşmüs, denizin derinliklerinde itib getmiş! Ne
etdise, ne söyledise cavanı razısalma ede bilmemiş. Uşaq qızı terk
etmiş. Zaman keçmiş.

Qız bir gün hemişe nişanlısıyla birlikde getdikleri balıqçıya getmiş.
Birde baxmış ki cavan orada! Derhal yanına yaxınlaşıb olanları
izah etmeye çalışmış. Cavan ilk başlarda bir az soyuq davrandısa da
sonunda yelkenleri suya endirmiş. Uzun ayrılığın getirdiyi hesretle
bir-birlerine sarılmışlar. Xoşbextlik üzlerinde oxunurmuş sanki. Bu
hadisenin şerefine derhal yemek sifariş vermişler. Bir neçe deqiqe sonra bir
qabda balıqları gelmiş. İştahla çengel bıçaqa davranmışlar.

Balığı kesdiklerinde içinden ne çıxmış deyersiniz?

Üzük dediniz Eledi?

Bilmediniz.

Sümük!