Sebebler sebebsiz olur…

Bir ömur yetmedi, ya zamana sığa bilmedik, yada zaman bize sığmadı…Bura Azerbaycandı deyib üstüne çox şeyi yükledik, meselen nakam sevgilerimizi, adına qürur deyib geceler yorğan altda caresiz uşaq kimi göz yaşlarını sildiyimiz hislerimizi.
Ele bilme mendedi günah, küçelerin ayağına düşdüyüm günü xatırla meselen, hasarın üstüne qoyduğum mektubları xatırla, birde mehelle
arvadlarının qeybetli pıçıltılarından çekinib her defe bir yalan uydurduğumu.
Bizim mehle arvadlarının diline düşme, yayın istisinde güya, serinlemek üçün heresi elinde bir ketil mehleye düşürdüler .Sonrada başlayırdı qeybet, - kimin qızı hara getdi, kimin oğlu maşın aldı, kimin eri içib bu gün arvadını döydü-… Ele zengin olurki qeybet siyahıları. Onların “radar”-ına düşmemek üçün gerek, her gün bir behane uyduraydın mehelleden çıxanda. Hele bu azmış kimi gerek, onlara bir behaneyle de eşitdireydin uydurdugun behaneni.
Her şey yadımdadı. Meselen, yaxşı xatırlayıram ayrıldığımız günü, amma sebebini xatırlamıram, sadece özümü inandırmaq ücün uydurduqlarım var… Ayrılıqlarda aciz olur sebebler de, lap cesaret kimi aciz.Ele olmasaydı ayrılıqlar da olmazdı.
Unutmamışam, meni izlemeyini ve xelvet bir yerde qolumdan tutub “men seni unuda bilmirem” demeyini.
Iller ötdü gözlerimizin, saçlarımızın qarasından, uzun yollar addım-addım qovmuşdu heremizi bir yana.Xatiremde partiretin de parçalanmışdi, yamamışdım parçalanmış görüntünü xeyallarımla.
Haçansa, seni birde göreceyimi bilirdim.
Gelişin, lap mehle arvadlarının qeybetleri kimi pıçıltılı oldu.Bütün yolu itire-itire geldiyini de duyulurdu gözlerinin bozundan, derinin qırışından, belinin bükülmeyinden, taqetsiz duruşundan.
Hemişe bir sebeb olub, cesaretinin sesini kesmeye.Bu defese ruhunun parça-parça terk etdiyi yerler kesirdi cesaretinin sesini .