1.ÜMİD
------------------------------------------------------------------------------------------
Dörd şam sakitce yanırdı.
Otaqda sessizlik olduğu
üçün şamların pıçıltısı
eşidilirdi.
Qapının arxasında dayanan
uşaq diqqetle onların
söhbetini dinleyirdi...
Birinci şam “Men Sülhem.
Ancaq heç kim menim
yanmağıma kömek etmek
istemir.
Ne qeder yanmaq istesem
de, bilirem ki, söneceyem”
– dedi ve
sessizce söndü...
Ikinci şam “Men
Semimiyyetem.
Ancaq deyesen, heç kimin
mene ehtiyyacı yoxdur.
Artıq yanmağımın da bir
menası qalmadı”, - dedi ve
sönerek qaranlıqlara qerq
oldu...
Üçüncü şam “Men
Sevgiyem. Ancaq insanlar
meni özlerinden
uzaqlaşdırmağa çalışırlar.
Artıq onlar öz yaxınlarını
da sevmirler”, - deyerek bir
göz qırpımında sönüb
getdi...
Pıçıltıların kesildiyini gören
uşaq içeri girdi. Sönmüş
şamlara
baxaraq hönkür-hönkür
ağlamağa başladı.
Dördüncü şam yumşaq bir
sesle uşağa
teskinlik vererek “Qorxma,
ne qeder ki, men yanıram
heç bir şam söne bilmez.
Çünki, men ÜMİDEM!” –
dedi. Gözleri parıldayan
uşaq Ümid şamını
götürerek o biri şamları
yandırdı...
2.Hökm çıxarmağa telesme!
------------------------------------------------------------------------------------------
Cerrahın telefonu zeng
çaldı:
-Beli, eşidirem.
-Cenab hekim, ağır xeste
var, özünüzü
çatdırın.
-Gelirem –deyib hekim
telesik yola düşdü.
Hekimi xestexanada ağır
xestenin atası
qınaqla qarşıladı:
-Menim oğlum ölüm
ayağındadır, ne üçün
gecikirsiniz?! Öz
oğlunuz olsaydı bele
ederdinizmi?!
Cerrah gülümsedi:
-Mene xeber çatan kimi
telesik gelmişem. Bir
de unutmayın
ki, heyat ve ölüm Allahın
elindedir.
Cerrah emeliyyat otağına
daxil oldu. Emeliyyat
iki saat çekdi.
Cerrah otaqdan çıxıb
dehlizdeki atanın
yanından sakitce
ötüb-keçdi. Ardınca
kömekçi hekim çıxdı.
Ataya "oğlunuz
yaşayacaq” – dedi. Ata bir
an sevindi. Sonra
yene
qezeblenib dedi:
-Cerrah pis adamdır. Ne
olardı çıxanda mene
xoş xeber
vereydi?!
Kömekçi hekim

[1] 2 >>