“Evlendikden 21 il sonra yeni
sevgi parıltısına rast geldim...
Bir müddet evvel heyat
yoldaşımdan qeyri bir
qadınla gezmeye çıxmışdım.
Bu, heyat yoldaşımın
teşebbüsü idi.
– Onu ne qeder sevdiyini
derinden derk et – deye
heyat yoldaşım mene
meslehet vermişdi...
Heyat yoldaşımın, birlikde
gezmeyi ve vaxt keçirmeyi
tövsiye etdiyi hemin qadın
Anam idi. 19 il evvel heyat
yoldaşını – atamı itirmişdi.
Ancaq iş heyatım, gündelik
meşğuliyyet, boynuma düşen
mesuliyyet, üç uşaq atası
olmağım – bütün bunlar
Anama tez-tez baş
çekmeyime mane olurdu.
Nehayet, bir gün ona zeng
vurdum, şam yemeyine
devet etdim. Heyecanla
soruşdu:
– Oğlum, halın necedir,
sehhetin yerindemi? – çünki
gec edilen zenglere adet
etmemişdi, narahat idi.
– Her şey yaxşıdır, ay ana –
dedim, – seninle baş-başa
qalmaq isteyirem.
– Ele ikimizmi? – anam
soruşdu. Bir qeder sükutdan
sonra elave etdi: – Men de
bunu çox isteyirem.
Cüme axşamı işden sonra
yanına getdim. Bir az
heyecanlı idim. Yanına
çatdıqda o da narahat
görünürdü. Qapının
kendarında dayanmışdı, meni
gözleyirdi. Eynine qeşeng
paltar geyinmişdi.
Vefatından qabaq atamın
ona aldığı son paltarı idi,
deyesen. Anam gülümsedi:
– Hamıya dedim ki, bu gün
oğlumla gezmeye çıxacağam.
Sevindiler. Qayıtdıqdan
sonra onlara danışacağım
xeberlerin intizarındadırlar.
Adi, ancaq debdebeli ve sakit
yemekxanaların birine
getdik. Anam qoluma
girmişdi. Sanki ölkenin birinci
xanımı idi.
Eyleşdik. Menyudakı
yemeklerin adlarını oxumağa
başladım. Anamın gözleri
yaxşı görmürdü. Odur ki,
yalnız iri yazılmış herfleri
oxuya bilirdi. Soluq dodaqları
ile gülümseyerek üzüme
baxırdı. Dillendi:
– Vaxtı ile sen balaca olanda
men sene bunları
– oxuyurdum.
– – Sene olan borcumun
azacıq hissesini, bele şeylerle
ödemek vaxtıdır, ay ana –
dedim, – sen rahat ol.
– Şam ede-ede xeyli danışdıq.
Söhbetimizde qeyri-adi bir
şey yox idi: ötüb-
keçenlerden, yeniliklerden
danışırdıq. Başımız söhbete o
qeder qarışmışdı ki,

[1] 2 >>