vaxtın
nece keçdiyini hiss
etmemişdik. Artıq gece
yarıdan keçmişdi.
Yemekxanadan çıxdıq. Evine
çatdıqda anam dillendi:
– – Növbeti defe birlikde şam
etmeye ne deyirsen? Ancaq
bu defe menim hesabıma
olacaq.
– Elini öpdüm ve ayrıldım...
– Bir neçe gün sonra anam
ürek tutmasından vefat etdi.
Vefatı ele qefilden oldu ki,
heç ne ede bilmedim.
– Bir neçe gün keçdi. Anamla
şam etdiyim yemekxanadan
bir mektub aldım. Anamın
yazısını tanıdım:
“Qabaqcadan hesabı
ödemişem. Bir daha seninle
şam ede bilmeyeceyimi hiss
etmişdim. Ne ise... Başlıcası,
iki neferlik hesabı ödemişem
– sen ve heyat yoldaşın üçün.
Çünki sen hemin gecenin
menim üçün ne qeder
ehemiyyetli olduğunu, kaş
bileydin! Bunu heç vaxt başa
düşmeyeceksen... Seni çox
sevirem, eziz balam!”
– Bu deqiqelerde “sevgi” ve
“seni sevirem” kelmelerinin
menasını başa düşdüm,
anladım. Başqasına sevgimi
yaşatmağın menasını da derk
etmişdim...”.
– Valideyn, xüsusile de Ana –
heyatımızın en ehemiyyetli
cövheri olmalıdır... Odur ki,
layiq olduqları şeyleri onlara
bexş edin, layiq olduqları
vaxtı onlara ayırın! Beli, bu,
Allahın ve onların sizin
üzerinizdeki texiresalınmaz
haqlarıdır!
– Sonda ümid edirem ki, bu
hekaye valideynlerinin
qedrini bilmeyenleri
ayıldacaq, bizi de bu işde
vasiteçi edecekdir!

<< 1 [2]