İmam Eli (e) Nehcul-belağede
“Şiqşiqiyye” adı ile tanınan
3-cü xütbede bele buyurur:
“Peyğemberden (s.a.a.) sonra
bilmirdim ki, öz haqqımı
müdafie edim- tenha, eli boş,
kömeksiz idim- ya da boğucu,
qaranlıq bir mühitde sebr
edim. Ele bir mühit ki, qocanı
heyden salır, cavanı qocaldır,
mömin kişileri Qiyamet
gününe qeder qemli edir.
Mövcud şeraiti tehlil
etdikden sonra, sebr etmek
qerarına geldim. Bir halda
(sebr edirdim ki,) sanki
gözümde tikan, boğazımda
sümük var idi. Gözümün
önünde mirasımın nece qaret
edilmesini görürdüm.”
Habele, İmam Eli (e) 217-ci
xütbede buyurur:
“Peyğemberden (s.a.a.) sonra
mene zülm edilerken
etrafıma baxdıqda, ne bir
kömekçi gördüm ve ne de
meni müdafe eden bir kimse
(ailemden başqa). Onların
canını tehlükeye salmaq
istemirdim, çünki
Peyğemberin (s.a.a.) nesli
hemişelik mehv olacaqdı.
Bele bir halda gözümde tikan
ola-ola gözlerimi yumub,
boğazımda sümük ola-ola acı
camı qurtum-qurtum içib,
qelbe sancılan qılıncdan daha
ağrılı, zeherden daha acı olan
bir mesleye sebr etdim.
İbn Ebil-Hedid Nehcul-
belağenin şerhinde (c. 1, seh.
307) yazır: “Emirelmöminin
buyurur: Allaha and olsun,
eger müselmanların arasında
ixtilafın yaranmasından,
küfrün yeniden İslam
cemiyyeti arasına
qayıtmasından ve dinin
mehv olmasından
qorxmasaydım, size nece
böyük bir zerbe endireceyimi
görerdiniz.”