qezellere yazılmış şerhleri, ya da keçmiş mütefekkirlerin müdrik kelamlarını bir daha gözden keçirirdi, sonra evden çıxıb heyet-bacanı dolaşırdı, üreyinde bu dahiyane poeziyaya, bu müdrik şerh ve kelamlara münasibetini kiminlese bölüşmek ehtiyacı yaranırdı ve heyet qapılarının ağzındakı skamyada oturaraq, tekbaşına çay içe-içe, tesbehini de hemişeki kimi çevire-çevire öz-özüne deyinirdi:

- Camaatın qonşusu adam olur, oturub çay içirsen, söhbet edirsen, menim de qonşum, buyur de – pyaniske…

Ve doğrudan da, Kaşeye qeder Zerbala «pyniske Zerbala» idi ve Emine onun xecaletinden neinki çalışırdı dükan-bazara az getsin, hetta suyu da evde qızdırıb çimirdi, çünki kentdeki hamama gedende de kend arvadları onun gözel endamına baxaraq, hayıfsılana-hayıfsılana: «Ağez, bilmirsen begem ki, ya, kovxası gülüm olanın başına külüm olar? He? Nöş uşağı da götürüb, getmirsen atongile? O pyaniske senün tayundu?..»- deyib, ağızlarına geleni danışırdılar. Eminenin anası da herden qızıgile gelende özünü saxlaya bilmeyib deyinirdi: «Xalx qız verib quda qazanır, biz de qız verib qada qazandıq, ay başuvuza dönüm süzün!..»

Hemin vaxtlar Emine onsuz da heyatdan küskün idi ve neinki kendin arvadlarını, heç anasını da başa salmağa hevesi yox idi ki, evvela Zerbala onunun gözünün ağı-qarası yegane oğlunun – Gülbalanın atası idi, ikincisi de, siz ne bilirsiz ki, Zerbala eslinde nece adamdır, Zerbalanın üreyi nece ürekdir ve siz gece yarısı Zerbalanın xelvetce yerinden qalxıb, tekbaşına metbexde oturub içgisiz-zadsız nece ağlamağını görmüsüz? Amma Emine bunu görmüşdü, özü de bir defe yox, iki defe yox, Allah bilir neçe defe görmüşdü ve düzdür, Zerbalanın bundan xeberi yox idi, yeni Zerbalanın xeberi yox idi ki, gecenin yarısı yuxudan oyanıb sessiz-küysüz metbexe gedende, taxta ketilde oturub siqaret çeke-çeke ağlayanda, Emine de yuxudan qalxıb, qaranlıqda qapının ağzında dayanıb, gizlince ona baxır ve Zerbalanın bundan da xeberi yox idi ki, hemin anlarda Emineni de qeher boğurdu.

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 14 >>