başını ele havadaca qapıb dimdiklerinin arasına aldı ve bir göz qırpımında Kaşeyin boynunu eyerek başını yere diredi, caynaqları ile Kaşeyin boğazını, sinesini dağıtmağa başladı.

Bu heyretamiz hadisenin ani hipnozundan ayılan tamaşaçılar qışqırıq saldı:

- Ale, bu öldürdü ki, Kaşeyi!

- Ale, öldürdü e!..

- Ale, görmürsüz, qoymuyun de!..

Ve Çil-Çil Xoruzun sahibi sıçrayıb öz xoruzunun qanadlarından yapışaraq yuxarı qaldıranda Kaşey bir neçe an başı reqibinin dimdiyinde sallana-sallana qaldı ve ele ki, nehayet, Çil-Çil Xoruzun dimdiyinden qurtulub tappıltıyla yere düşdü, dehşetli bir vahime içinde öz şan-şöhretine yaraşmayan imdad qaqqıltısı çıxara-çıxara döyüş meydanından qaçaraq, tamaşaçıların ayaqlarının arasından qıvrılıb badam ağacı terefde gözden itdi.

Tamaşaçıların arasında sükut çökmüşdü ve bu sükut içinde ancaq Çil-Çil Xoruzun qezebli qaqqıltısı eşidilirdi.

5.

Bu da bir qeribe iş idi ki, kend camaatının simsiz, telefonsuz, kompütersiz öz teleqrafı var idi ve kendin o başında ne baş verirdise, bu başında o saat xeber tuturdular. O tarixi şenbe günü de Zerbala badam ağacının arxasında özünü yere qısıb gizlenmiş ve ele bil, bu dünyada ancaq onu, yeni Zerbalanı gözleyen, üz-gözü, boğazının, sinesinin tükleri qana bulaşmış Kaşeyi qutuya qoyub eve getirende Emine artıq hadiseden xeberdar idi.

Emine belke de heç vaxt bu derecede nigarançılıq içinde olmamışdı, Zerbalada ise ele bir hissiyat var idi ki, ele bil, Çil-Çil Xoruzun dimdiyinden tappıltıyla yere düşen Kaşey yox, ele onun özü idi – şaşırmağı bir terefe, bütün bedeninde bir ezginlik var idi ve Zerbalaya üreyinin en derinlerine qeder tesir eden Kaşeyin meğlubiyyetinden de artıq, xoruzun biyabırçılıqla döşyüş meydanından qaçması idi.

Emine erine kömek ede-ede sessiz-semirsiz büzüşüb kardon qutunun küncüne qısılmış Kaşeyi qutudan çıxaranda:

- Ay aman!…- dedi.- Bu ne gündü bele?!.

Ve hemin şenba axşamından sonra Zerbalanın cidd-cehdi öz yerinde, amma evveller

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 18 >>