Hemişe düşünmüşem ki sevgi var.O seçilmişlere aid olan bir hissdir.İnanmaq ve etibar etmek ancaq yaxşı insanların bacardığı hereketdir.
Bir tanışım vardı,o da bele seçilmişlerden idi.Gözleri daim parlayırdı,baxışlarından oxunurdu sevgisi.

Bir qız sevirdi dünyalarca.Gecesi de ,gündüzü de o qız idi.Qız da onu sevirdi.

Biz de her zaman onların bu sevgisine baxıb sevginin var olduğuna inanırdıq.Sanki bu hisslerin en gözelini yaşayan onlar idi.Sanki dünyada sevginin mücessimesi onlar idi.

Bir gün...qız avtomobil qezasında helak oldu.Toplaşıb birlikde qızın qebrinin üstüne getdik.İki dost ve ağrılar içinde qıvrılan o.Qebrin önünde diz çöküb ağlayırdı.Ne qeder dedik ki,besdir ağlama,qoy rahat yatsın.Besdir artıq dur gedek dedikse de kömeyi olmadı.

Bir de baxdıq ki elini qızın qebrini örten torpağa soxub.

-Sen ne edirsen, teeccüble dedik.

Oğlan: O, elimi tutmadan yatmazdı..((