çeynenmiş sözleri meni yazımdan ayıltdı. Etiraz etmeyin yeri yox idi. Başımla razılaşdığımı bildirib könülsüz maşından endim. Yol kenarında yolçularçun nezerde tutulmuş kranlara yaxınlaşıb soyuq su ile ellerimi yudum. Yaş ellerimi qollarıma çekdim. Üreyim serinledi. Daha üzümdeki narazılıq da itmeye başlamışdı. Terlememişdim. Burnuma ter qoxusu deydi. Dönüb yanımda bizim maşının şoferini gördüm…
…Dünen çox terlemişdi. Qapını açıb hava almasaydı, istiden üreyi dayanacaqdı. Evvelce çantamdan yaş solfetler çıxarıb terini sildik. Sonra bir defter de çıxarıb yellemeye başladım (Qeribedir, o an defeterin ona yazılan bir qalaq şeir toplusu olduğu da gözümden yayınmadı). O sezmeyecek derecede gülümsedim de. Ayaqlarımı qaldırıb pence üste dayanıb qalın, qırmızı dodaqlarından öpdüm. O özü balaca körpe kimidir… Yavaş-yavaş özüne gelirdi. Amma bu kifayet etmedi. Bayıra çıxıb temiz hava almalıydı. Bir az sonra Bakının qaranlıq küçeleriyle yuxarı yola doğru addımlayırdım…
- Hemişe burdan keçende burda mütleq dayanıram. Serinlemesen yola davam elemek çetin meseledir.
Kişinin ağzı da pis qoxuyurdu. Üzümü yana çevire-çevire yene de başımı yelleyib guya ki, gülümsedim. Bu, gülümsemekden daha çox “iyvermiş ağzıvı yumsan, pis olmaz” demek idi.
Maşına yaxınlaşıb getmek istediyime işare etdim. Şofer de, diger yolçular da ele menim kimi davrandılar. Nehayet ki, yol boyu da menasız “siyasi” ve “qlobal” “problemlerile” başımı aparan bu boşboğaz kişi ağzını yumdu. Deyesen, yorulmuşdu. Ya da menim ifrit sifetine benzer simamdan ehtiyatlanıb daha az danışmalı olduğunu anlamışdı. Amma her halda sevindirici hal idi. Men yene de yazmağa davam edirdim.
Burda meni ilk sevindiren şey geldiyimden 6-7 saat sonra rastlaşdığım saat oldu. Eslinde otağa yerleşen andan bu saatı görmüş, işlemediyini eşitmiş ve hetta teessüf de etmişdim. Dolablara getirdiyim pal-paltarı boşaldıb heyete düşdüm. Isti tendir çöreyi ve pendirin uzaq yoldan sonra yeri var idi. Elqaf eledim. Bir de axşama yaxın qalxdım

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>