otağıma. Bir az kitab oxumaq isteyirdim. Kamal Abdullanın “Yarımçıq elyazması”nı götürüb uzandım. Saata baxdım. İşlemediyini unutmuşdum. Saat işleyirdi. Özü de düz 6-nın yarısı idi. İxtiyarsız yerimden durub saata baxdım. He, düpbedüz işleyirdi. Güldüm… Hemişe en çox qorxduğum şey saatımın yatması olmuşdu. Bele vaxtlarda hemişe pis ne ise olurdu. Sevindim. Xarab saat, eslinde menimçün asılmış bu saat işlemeye başlamışdı, özü de qaldığı yerden yox, esl işlemeli olduğu vaxtdan.
Geceni rahat yatdım. Ya yol yormuşdu meni, ya da qoyub geldiklerim. Oyananda yarıaçıq qapımın şeffaf pencerelerinden gün düşürdü üzüme. Ayıldım. Yuxulu deyildim. Harda olduğumun da ferqindeydim. Deyesen hamı yatmışdı. Saata baxdım. 7-den beş deqiqe keçirdi. Durdum. Otağımın qapılarını açdım. Yel vurdu her terefden. Ele xoş hava vardı ki. Son vaxtlar kend heyatına artan marağım yeniden baş qaldırdı. Üreyimde “heyif deyil kend, ne var e şeherde” dedim.
Otağımın divarları resmlerle bezedilmişdi. Başımın üstünde İçeri şeherin görüntüsü olan şekil vardı. Sol terefimde dağınıq saçlarını toparlayan yuxulu qadın, sağ terefimde arxasını mene çevirmiş yataqda uzalı gece köyneyinde başqa bir qadın görünürdü. Sağ divarda iki daha böyük tablo asılmışdı. Biri Bakının, digeri de indi adını çekmek istemediyim, yerleşdiyim şeherin merkezi küçesinin görüntüsüydü. Sol divardasa iri bedennüma güzgü vardı. Bütün olaraq meni gösterirdi. Özüme baxdım. Bir az yorğun, bir az da qurtulmuş kimiydim. Azadlığa çıxmışdım ele bil.
Foyeye çıxdım. Burda da divarlar şekillerle süslenmişdi. Her birine ayrı-ayrılıqda baxa-baxa yan otaqlardan birine çatdım. Burda qızlar qalırdı – qohumlarım. Qapı açıq idi. Içeri girdim. Qızlar hele yatırdılar. Onlara mehel qoymadan divarlardakı şekillere baxmağa başladım. Bu otaqda daha çox tipik ve qedimi azerbaycanlı qadınların resmleri, ümumiyyetle, milli kaloritli şekiller asılmışdı. Otağın bayıra açılan qapısını açdım. Güneşi içeri buraxdım. Balkona çıxdım. Kend ayağımın altına

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>