Dünyanın etri de könlünü oxşayır, sesi de, dadı da, menzeresi de. Sevirsen, üreyin ovcunda tutduğun quş üreyi kimi çırpınır, o qeder hessas, o qeder kövreksen ki... Bu sevgi ile yeniden doğulmuş kimisen. Ömrünü onsuz tesevvür ede bilmirsen. Dünya onunla gözelleşdi gözünde. Ve bir gün...

Qucağında iki körpesi ile sığınmağa yer axtarırdı. Er evinden qovmuşdular, ata-anası da qapını üzüne açmadılar. Qoşulub qaçandan sonra barışmamışdılar. Doğrusu, ata-anası onun qaçacağını heç ağıllarına da getirmezdiler, amma olmuşdu. Sevgi deyilen bir xülyaya uyub, el arasında deyildiyi kimi ata-anasını yere vurmuşdu. Bu da neticesi. 3 il tamam olmamış qucağında iki körpe ile bir axşamüstü sığınmağa yer axtarırdı.

Ailede her kes yerini bilende ne narazılıq olur, ne darısqallıq. Amma rahatlığımızı da itirmişik, menzilimiz de başımıza dar gelir. İnsan neyin ne olduğunu anlamayanda heç bir işinin bereketi olmur. Ele bildi ki, sevib evlenib. Eger soruşsan ki, sevgi nedir, heç emelli-başlı cavab da vere bilmez. Belke de her şey bir qığılcımdan başlamışdı, heç özü de ferqine vara bilmedi. Sonra da inada düşdü. İnad başlayan yerde ağıl arxa plana keçir. Ölse de, qalsa da, odur, vessalam! Amma heç üç il keçmemiş her şeyin paxırı çıxdı. Bes harada qaldı o “ölse de, qalsa da?”...

Desem ki, dörd terefimizde cahillik ayaq açıb yeriyir, çoxu etiraz edecek. Amma cahillik nedir, heç bu haqda düşünmüsünüzmü? Cahilliyin kitab oxuyub-oxumamaqla heç bir elaqesi yoxdur. Adam var ki, min kitab oxuyub, amma cahilin böyüyüdür. Adam da var ki, birce kitab oxuyub, amma cahil deyil. Haqqı batilden, xeyri şerden, günahı savabdan ayıra bilen insan cahil deyil, heç kitab oxumamış olsa da.

Ovcunda balaca bir çiçek toxumu tutmusan. Rengi qapqaradır. Onu torpağa basdırırsan, içinden yamyaşıl bir fidan göyerir. Böyüyür, böyüyür, qol-qanad açır. Sonra o qara toxumdan çıxan yaşıl bitkinin yarpaqları arasında qıpqırmızı bir çiçek açır. Amma başlanğıcda her şey balaca, qapqara bir toxumun içinde gizlenmiş

[1] 2 >>