Enes ibn Malik revayet edir ki, bir gün sehabeler Hezret Mühemmed Peyğemberle (s) söhbet edirdiler. Birden o hezret gülümsedi, hetta dişleri göründü. Ömer ibn Xettab niye güldüyünün sebebini soruşanda Peyğember buyurdu:

“Allah qiyamet gününün bele bir menzeresini mene gösterdi. Ümmetimden iki nefer Allahın qüdret dergahının qarşısında durar. Onlardan biri deyer: “Allahım, bu din qardaşımın boynunda menim haqqım var. Haqqımı ondan al”. Allah buyurar: “Senin haqqını bundan nece alım ki, bunun emel terezisinde savabı qalmayıb”. O adam deyer: “Onda menim günahlarımdan bir az götürüb ona yaz”. Bu yerde Peyğemberin gözleri yaşardı, buyurdu: “O gün çox dehşetli olacaq. İnsanlar çox isteyecekler ki, günahları azalsın. Allah-teala haqqını teleb eden adama buyurar ki, gözlerini qaldırıb cennete teref baxsın. O adam baxar ve deyer: “Allahım, men qızıldan tikilmiş şeher görürem, içinde lel-cevahiratla bezenmiş qızıl qesrler var. Bu şeher hansı peyğemberin, ya siddiqin (doğruculun), ya da şehidindir?”. Allah buyurar: “Bu mekan onu qazananlar üçündür”. O adam deyer: “Ora kim sahib olacaq?”. Allah buyurar: “O gözel mekana sen de sahib ola bilersen”. Adam soruşar: “Nece, hansı yolla?”. Allah cavab verer: “Öz din qardaşını bağışlamaqla”. Hemin adam söyleyer: “Yarebbi, men onu bağışladım”. Allah buyurar: “Ele ise, din qardaşının elinden tut, her ikiniz cennete daxil olun”. Sonra Hezret Peyğember buyurdu: “Allahdan qorxun, öz aranızı (münasibetlerinizi) düzeldin. Allah-teala özü müselmanların arasını düzeldir (yeni onların bir-birini bağışlamasına vasite olur)”.



[Hakim Nişaburi, el-Müstedrek, c.4, seh.576].