Üç gün idi ki, yağış kesmirdi ve onlar evin içine doluşan deniz xerçenglerini çöle atmağa gücle macal tapırdılar. Evvel birlikde xerçengleri çomaqla vurub keyidir, sonra da Pelayo su basmış heyetden sürüyüb denize atırdı.
Öten gece körpenin qızdırması da qalxmışdı. Yeqin ki, bunun sebebi hedsiz rütubet ve heyeti bürümüş üfunet idi. Çerşenbe axşamından beri sanki bütün dünya sıxıntıya qerq olmuşdu. Sema ile deniz bir-birine qarışıb kül rengli boz bir kütleye çevrilmiş, mart ayında qum deneleri parıldayan çimerlik ise palçıq ve çürümüş molyuskalardan emele gelen horraya dönmüşdü, hetta günorta bele işıq o qeder tutqun idi ki, Pelayo pstionun o biri başında terpeşen ve inildeyen mexluqu yaxşı göre bilmirdi. Yalnız lap yaxına gelende gördü ki, bu zarıyan mexluq qoca, çox qoca bir kişidir, üzü üste palçığın içine düşüb ve yeke qanadları mane olduğu üçün heç cür ayağa qalxa bilmir. Gördüyü menzereden qorxuya düşen Pelayo eve cumub xeste körpeye kompress qoyan arvadı Elisendonu çağırdı. Her ikisi teeccüb, heyret içinde susub bir müddet palçığa yıxılmış mexluqa baxdılar. Yazıq cır-cındır içinde idi, rengsiz saçlarının bir neçe çengesi çılpaq kellesine yapışmış, ağzında demek olar ki, dişi qalmamışdı. Ümumi görkeminde de möhteşemlikden eser-elamet yox idi. Lekelerinin çoxu yolunmuş iri şahin qanadları heyetin qatı palçığında batmışdı. Pelayo ve Elisendo onu uzun müddet ele diqqetle nezerden keçirdiler ki, qocanın qeribe görkemine bir növ gözleri öyreşen kimi oldu, hetta bir az tanış da geldi. Nehayet er-arvad cesaretlenib bu ecaib mexluqla söhbete başladılar, lakin qocanın denizçiler kimi xırıltılı sesle dedikleri hansısa namelum dialektde olduğuyçün heç ne anlamaq mümkün olmadı. Qısa götür-qoydan sonra er-arvad bu qeribe qocanın qanadlarının varlığını unudub qerara geldiler ki, yeqin tufana düşmüş xarici gemilerden birinin motrosudur. Bununla bele her ehtimala qarşı qonşuluqda yaşayan ve dünyada her şeyden xeberi olan qoca qarını çağırdılar, o da mexluqa baxan kimi

[1] 2 3 ... 9 >>