Bir gün Allahın Resulu,
sevimli peyğemberimiz
Mehemmed (s.e.s) ümmetini,
möminleri bir yere yığaraq,
gözel dinimiz haqda insalara
danışırdı. İmanlı insanlar
sakitce oturub, çox diqqetle
Onu (s.e.s) dinleyirdiler ki,
birden qapı açılır ve içeri bir
kasıb ixtiyar daxil olur. Onun
pal-paltarına baxanda çox
kasıb olduğu görsenirdi.
Gecikdiyini gören kasıb,
sakitce boş yer axtarmağa
başladı. Bu zaman şeherin en
tanınmış zengin bir adamın
yanında boş yer olduğunu
görür ve ora teref gedir.
Bunu gören zengin ağız-
burnunu eyerek, pal-paltarını
özüne teref çekir ve narazı
şekilde dodaqları ile nese de
deyir. Kasıb pis olsa da ona
fikir vermir ve sıxılaraq bir
küncde oturur. Bunu gören
Peyğember (s.e.s) çox sakit
bir terzde deyir:
- “Sen qorxdun ki, onun
kasıblığı sene de keçer?”
Zengin bu sualı gözlemirdi,
özünü itirerek deyir:
- “Xeyir, ey Allahın Resulu”.
- “Bes onda qorxdun ki, senin
var-dövletinin yarısı onun
olar?”
- “Xeyir, Ya Peyğember”.
- “He, bildim, onda sen
qorxdun ki, birden o senin
paltarını çirklendirer,
düzdü?”
- “Xeyir, Ya Allahın Resulu”.
- “Bes onda sen niye bu
hereketi etdin?”
Bu zaman zengin öz
hereketinden utanaraq dedi:
- “Ya Resulallah, men Allahın
iznile öz var-dövletimin
yarısını ona verecem, belke
onda Allah meni bağışlayar”.
Sıxılıb bir kenarda oturan
kasıb birden bunu eşiderek,
merd deyir:
- “Yox, yox!!! Seni bu cür
eden ve insanlığını
unutduran pulların mene
lazım deyil. Heyatda puldan
deyerli insanlıqdır.”
Zengin başını aşağı salır ve
etdiyi herkete göre peşman
olur. Bu zaman
Peyğemberimiz Mehemmed
(s.e.s) elini kasıbın çiynine
qoyaraq deyir:
- “Sen bizim aramızda olan
insanların içerisinde en
zenginisen”.