Bir gün Peyğember (s) İblisden soruşdu: “Menim ümmetimden olan dostların ne qederdir?” İblis cavab verdi: “On deste: zalım rehberler, lovğa dövletliler, hardan gelib, hara serf olunmasının ondan ötrü heç bir ferqi olmayan haramyeyen, rehberin zülmü ile müvafiqet eden alim, xain (camaatı aldadan) tacir, möhtekir (ye`ni, bir şeyden çox miqdarda alıb qıtlıq zamanında da onu baha satmaqdan ötrü saxlayan kes), zinakar, ribaxor (selemçi), simic ve bir de hardan geldi mal toplamağa çalışan kes.” Sonra Hezret (s) soruşdu: “Bes menim ümmetimden olan düşmenlerin kimlerdir?” İblis cavab verdi: “On beş deste insan. Birincisi, sen özün, ikincisi, emel sahibi olan alim, üçüncüsü, Qur`an qiraet edib ona emel edenler ve beş defe azan deyenler, dördüncüsü, yoxsulları, kimsesizleri ve yetimleri sevenler, beşincisi insanları sevib onlara qarşı mehriban olanlar, altıncısı, haqq qarşısında tevazökar olanlar, yeddincisi, ömrünün baharını Allaha itaetde keçirerek gecenin bir alemi bütün gözler yuxuda olarken namazla meşğul olan cavanlar, sekkizincisi, haramdan qorunan kesler, doqquzuncusu, Allah yolunda xeyirxahlıq edenler, (başqa bir hedisde “qelbinde heç bir kin qoymayaraq mömin qardaşından ötrü dua edenler”), onuncu, daim destemazlı olanlar, on birincisi sexavetliler, on ikinci xoş xasiyyet olanlar, on üçüncüsü, Allahın vedelerini tesdiqleyenler, on dördüncü, pakdamen ve örtülmüş qadınlar, on beşincisi de, ölüme hazır olan kesler.”