Dünen senin telefonun öldü. Ölen
yalnız adamlar olmur ki... Telefon
nömreleri de ölür. Ömrün boyu çox reqemleri
unudacaqsan: paoportunun
nömresini, axırıcı işinde aldığın
maaşını, dostunun avtomobilinin
nömresini, aya qeder olan mesafeni,
yaşadığın şeherin ehalisinin sayını. Başqa reqemleri. Hamısını
unudacaqsan. Birce bu beş reqemden savayı. Bu beş
reqem, özü de mehz bu ardıcıllıqda
seninçün en eziz hediyye idi. Beş
reqem, onun sesi ve telefon
desteyinden gelen benövşe etri. Bezen men qara telefonun desteyini
ele qaldırırdım, ele bil royalın qapağını
qaldırıram. Bezen bu qara desteyi ele
qoyurdum, ele bil tabutun qapağını
örtürem. İndi bu nömre yoxdur. Yeni ki, var,
amma menimçün yoxdur. Menimçün
bu nömre indi yasaq erazidir. Barmağımın altında telefon dairesinde
yerleşen bu beş reqem indi menim
üçün keçilmez bir mesafedir -
kilometrdir, miller, parseqler. Men bu mesafenin beşde dördünü
keçe bilerem - dörd reqemi yığa
bilerem, amma heç vede son reqemi -
beşincini yığmayacağam. Senin
nömren bağlı qapıdır - açarını
itirmişem. Seni görmeye de bilerdim. Zeng
edirdim, sesini eşidir ve deyirdim:
ezizim, elin niye bele soyuqdur? Seni görmeye de bilerdim, amma
mesafeden bele duyurdum. Sahil
kendlerinin sakinleri denizi
görmeyende bele onu duyduqları
kimi. İndi ise deniz qeyb oldu. Yoxa çıxdı. Min defe tekrar olunan ehvalat men,
sen, bir de o, elbette. Amma bir de
telefon. Her şey Rasimin toyundan
başlandı. Firuz tostunu davam etdirirdi: - Biz beş yoldaş idik. Lap o filmdeki
kimi, yadınızdamı: onlar beş nefer idi. Men, Kamal, Murad, Rasim, Seymur. Bizi
bir-bir feth etdiler, bir-bir
boyunduruğa saldılar. Bax, bunlar
saldı - bizim xanımlar. hele evde de bir
çeten külfetimiz var - oğul-uşaq. Beli, külfet bizi basdı, yaman basdı -
hamı gülüşdü. - Bu gün de biz Rasimi
itiririk. Heyf ondan. Elbette, men zarafat edirem. Xoşbext
olun Feride, Rasim. Men size çoxlu
seadet, cansağlığı, uzun ömür
arzulayıram. Oğullu, qızlı olasınız. Amma

[1] 2 3 ... 20 >>