çeken.
Telefonla o mene menim baremde
danışırdı, her hereketimi, her
addımımı, üzümün her ifadesini tehlil edirdi. Çox vaxt söhbeti men özüm salırdım,
amma axır vaxtlar hiss edirdim ki,
menim söz açmağıma heç ehtiyac
qalmır. O özü hvvesle Seymur
müellimden danışır. Rüstemle uzun-
uzadı telefon söhbetleri zamanı danışır. Amma Seymurla heç vaxt Rüstem
baresinde danışmırdı. Ümumiyyetle,
onun telefon heyatı haqqında heç
kesin tesevvürü yox idi. Men bilmirdim sevinim buna, ya
kederlenim. Bezen mene ele kelirdi ki,
onun bu barede heç kesle
danışmamasına sebeb tam bir
laqeydliyi, biganeliyidir. Bezen de
eksine düşünürdüm. Düşünürdüm ki, o bunu en titrek, en
eziz, en sirli bir hiss kimi gizledir, heç
kese açmaq istemir. Qeribe şey idi - ele
bil duyğularım qatmaqarışıq
düşmüşdü. Tesevvür edin, Seymur kimi men onu
telefon heyatına qısqanırdım. Gece
telefon söhbetlerinde ise meni -
Rüstemi onun Seymur haqqında uzun-
uzadı söhbetleri esebileşdirirdi. Bir defe ona: - Gelin, - dedim, - bir-birimize «sen»
deyek. Axı çoxdan tanışıq. - Yaxşı, gel, - deye telefondan cavab
eşitdim. - Sağ ol, gecen xeyre qalsın, - dedim
ve uşaq kimi sevindim ki, indi Medine
menimle «sen» deye, onunla ise «Siz
deye danışır. Birden ağlıma geldi ki, ilk defe özüm
haqqında, özümün ikinci «Meni»
haqqında özge bir şexs kimi
düşünürem. - Mene ele gelir ki, sen bir balaca
ondan gesirsen? - Ne bilirsen? - deye işveyle cavab
verdi, - belke o menden bir balaca
kesir. Men hirsle desteyi asdım. Üç gün ona
zeng elemedim. İşde ise o gün hevesle mırt vururduq.
İdarenin köhne işçilerinden biri mene
yanaşdı: - Ebes yere özünü yorma, - dedi ve
gülümsündü, hele heç kes bizim bu
balaca xanımın qelbini feth eleye
bilmeyib. Her üçümüz güldük, Medine gedenden
sonra müsahibim dedi: - Rahibe kimi bir şeydir. Heç kes onun
üreyine yol tapa bilmir. Vefalı arvad
imiş. Eri neçe il bundan qabaq helak
olub. Öyrendim ki, eri teyyareçi imiş, göyde
helak olub. O gün işden gec çıxmışdım.

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 20 >>