cavabdır.
Heç bir vaxt bizim heç birimiz - ne men
- Rüstem, ne de men - Seymur onun
helak olmuş erinin yerini tuta bilmeyeceyik. O axşam işden sonra ilk defe meni
evine devet etdi. Men dehlizi ve
mertebeni bilirdim, amma menzil
qapısını tanımırdım. Qaranlıqda başqa
qapını döydüm. Açan olmadı. Kibrit çekdim ve qapının üstünde not
vereqinde yazılmış «Açar qonşudadır»
sözlerini oxudum. Not kağızını gören
kimi qammalar yadıma düşdü ve
bildim ki, qapını çaşdırmışam. Çönüb
qarşıdakı qapını döydüm. «Nerinqa» radiosu, yumşaq kürsü,
torşer - her şey eynile men tesevvür
elediyim kimiydi. - Bu saat, Seymur, sene entiqe musiqi
tutacam, - dedi. - Sen qulaq as, men de
çay qoyum. Sonra men onu öpürdüm, qucaqlayır,
oxşayırdım. Hiss edirdim ki, ona
qadınlığı xoş ve çetin bir ağrıyla
qayıdır. Divar dalında lap yaxınlıqda qamma
çalmağa başladılar, birden o menim
ellerimin arasından çıxdı ve neyese
qulaq asmağa başladı. Men de dinleyirdim. Bilirdim ki, bir neçe
saniyeden sonra men de bu uğultunu
- teyyare uğultusunu eşideceyem.
Amma heç bir töyyare - filan yox idi.
Birden başa düşdüm ki, Medine neye
qulaq verir. Medine telefonu dinleyirdi. Bu vaxtlar o zeng ederdi. - O, - yeni men. Bilirdim ki, o daha zeng elemeyecek,
daha heç bir vaxt zeng elemeyecek,
amma bir an men de şübhelendim,
men de gözledim ve men de möcüze
arzuladım - istedim, telefon seslensin. Telefon susmuşdu.

<< 1 ... 18 19 [20]