olurdu, - heç kes boynuna
mesuliyyet götürmek istemir. Gelin
onda mesuliyyeti bölüşek. Here bir
reqem desin. Firuz: - Ela, - dedi. O hemişe arvadının
tekliflerini beyenirdi. - İki. Men iki
çekdim. Firuzun arvadı: — Doqquz, - dedi. — Kamal: - Sıfır, - dedi ve arvadına baxdı, - sen
de. — Men? Ne deyim, bilmirem... yaxşı,
dörd. — Murad: - Beş, - dedi. Birce Muradın arvadı heç ne deye
bilmedi, çünki destekden artıq kesik
siqnallar eşidilirdi. - Nişanlım yatıb, dedim. hamı gülüşdü.
Men desteyi asdım. Yolumuza davam etdik, yavaş-yavaş
dağılışdıq, here öz evine getdi ve men,
nedense, özümü çox tenha hiss
eledim. Deniz bağına qayıtdım, uzun müddet
adamsız bulvarı dolandım, qaranlıq
denize ve uzaqdakı rengbereng
buylara baxırdım, birden zeng
elediyim telefon nömresi yadıma
düşdü. Gece saat iki idi. Men yaxındakı avtomat budkasına
girdim, yarığa iki qepiklik saldım ve
nömreni yığdım. Telefonun desteyinden qadın sesi
eşidildi. Yuxulu ses de deyildi, bele -
azacıq yorğun, azacıq da teeccüblü. - Beli. - Salam. - Salam. Kimdir? - Menem. Gelin tanış olaq. Men sille kimi üzüme vurulacaq sert
cavab gözleyirdim. Ya da ele bilirdim
ki, üzüne çırpılan qapı kimi destek de
birden asılacaq. Amma ne söydü, ne
asdı. Sesi evvelki kimi sakit idi. - Axı tanışlıq üçün vaxt bir az gecdir. - Gecdir? Xeyr, esla! Esil vaxtdır. Men
bu saat en yaxın bir yoldaşımın
toyundan çıxmışam. Bu, menim
axırıncı subay dostum idi. Mene ele
gelir ki, bu gün onun toyu yox, yası
idi. - Vay, vay, vay. Ele niye deyirsiniz? Bes
siz özünüz evli deyilsiniz? - Yox. Bes siz erdesiniz? O güldü. - Tanışlığın ele birinci deqiqesinden
her şeyi bilmek isteyirsiniz? - Bağışlayın, siz allah. Ele bilmeyin ki,
men telefon xuliqanlarındanam. Yox,
nedense, teklikden bağrım çatlayır.
Odur ki, dedim zeng eleyim, bir adamla
danışım. - Bes menim nömremi hardan
tapdınız? - Tesadüfen. Ağlıma gelen reqemleri
yığdım, vessalam. - Ecebdir. - Bilirsiniz, bir az içmişem, odur ki,
özümü çox yalqız hiss

<< 1 2 [3] 4 5 ... 20 >>