Düşünürdüm ki, bunu
kime danışsam inanmaz. Doğrudan da
tanımadığın, üzünü bele görmediyin
adama qelbini nece açmaq olar. Men
onun haqqında ne bilirdim? heç ne. Birce onu bilirdim ki, keceler o, radio
dinlemeyi sevir, qonşusu ise pianoda
qamma çalır. Bu hekayenin iştirakçılarından biri -
telefondur. Men telefon haqqında bir
neçe kelme demek isteyirem. Son
vaxtlar men telefonlar baresinde çox
düşünürdüm: onlar mene qeribe ve
müxtelif cür görünürdüler. Bizim laboratoriya müdirimizin
otağında - masanın üstünde qara bir
telefon aparatı var. Her defe bu
aparata baxanda mene ele gelirdi ki,
onun xetti dinamik meftiline oxşayır. Müdirin daima nigaran, daima telaşlı,
qorxu çeken gözlerine baxanda mene
ele gelirdi ki, bu telefonu onun otağına
gec partlayan mina kimi qoyublar. O
her zengden, her hereketden
diksinirdi. Yeqin ona ele gelirdi ki, bu mina -
telefon her deqiqe bed bir xeberle
partlaya biler. Bir gün zeng eleyib ona
deyecekler ki, seni işden çıxarıblar,
yaxud arvadın qaçıb... Kanselyariyamızda da telefon vardı.
Amma diski reqemsiz, bağlı, qara bir
daire idi, ele bil möhürlenmişdi. Mene
ele gelirdi ki, bu telefon tekersiz maşın,
ünvansız mektub kimi kömeksiz ve
acizdir. O, sanki mütiliyin, asılılığın, passivliyin,
teşebbüssüzlüyün remzi idi - sene
zeng vura bilirler, amma sen heç kese
zeng vura bilmirsen. Bu tipli telefonların müqabilinde
telefon avtomatlar da mövcud idi.
Telefon avtomatlar disksiz telefonların
tam eksi idi. Sen zeng ede bilirsen,
amma sene cavab vere bilmirler. Zeng ele ağzına geleni de, lap söy, kim
seni tapacaq? Telefon avtomatlar -
cezasızlığın, mesuliyyetsizliyin,
özbaşınalığın remzi idi. Onların
üstünlüyü bombardmançı teyyarenin
silahsız gemi üzerindeki üstünlüyüne oxşayırdı. Bilseniz evimde telefon olmamasına ne
qeder hayıfsılanırdım. Elime keçen iki
qepikleri Hacı Qara kimi xesislikle yığır,
gizledirdim. Tanış-bilişden iki qepik
toplayırdım, imkan düşen kimi ayrı
pulu xırdalayıb iki qepiklik

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 20 >>